چنـد سروده از داکتر اسد بدیع

چند سروده از داکتر اسد بدیع 

                                     

                                 قفس لحظه ها

چقدر بال و پر شوم ، از این قفس به آن قفس

وطن شوم ، سفر شوم ، از این قفس به آن قفس

چقدر می شود دلم که در بهار کوچکم

درخت  بی تبر شوم ، از این قفس به آن قفس

گره باز و بسته ام به دست لحظه ها ، چقدر

خودم شوم ،  دگر شوم ، از این قفس به آن قفس

چهار فصل عمر من گذشت وکاش یک دمی

بهار بیشتر شوم ، ازاین  قفس به آن قفس

شبی که خواب ابر ها به قطره می رسد ، بیا

چو دشت تشنه    تر شوم ، از این قفس به آن قفس

زواژه واژه ی سیه ، رها شوم  ، به نام عشق

کتیبه ی  سحر شوم ، از این قفس به آن قفس

صدای صبح می شوم به ختم پله های شب

رها رها اگر شوم ، از این قفس به آن قفس

ز پشت میله های شب بگو چه وقت میرسی ؟

مخواه  بیخبر شوم ، از این قفس به آن قفس

---------------------------------------------------------------------------

                                        گرگها ...

آسمان پر شد  ز آهنــگِ  صدای گرگها    

رعد ،  طبل رقص می کوبد برای گرگها

آفتاب آهسته درخون می تپد ، شب میرسد

مرگ خورشید است آمین و  دعای گرگها

مادران آبستن گرگ اند، جشن وحشت است 

شــاعــران اسطوره ســازان بقــای گرگها

فصل قابیل است و فصل مرگ و ترس از سایه ها 

بره هم  جوید امان   ،  زیر عبای گرگها

گرگی در همسایگی ها، گرگی اندرخانه ام

گرگی در قبله و  گــرگی رهنمای گـــرگها

قصه بودا و زردشت و مسیحا ، کهنه شد

نو به نو  افسانه ایست از انبیای گرگها

قبله ها خالی ست ، رُو بر خویش کن ، ای منتظر!

نیست آن بالا  خدایی  ، جز  خدای گرگها

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                    گلوی تلخ ...

مپرس از من که ابر امشب چرا آهسته  می گرید

کسی تنهاست با دردش ، خدا آهسته  می گرید

دوچشمی ریشه  بر در ، انتظاری  خالی از فردا

و راهِ بی سواری زیر پا آهسته  می گرید

سکوتی چوبه ی دار  و ، گلو زندان فریاد ی

نییء در دست بادی ، بی صدا آهسته  می گرید

زمین و باغ˚  توفان میبرد بر دوش و می سوزد

میان رقص آتش ، آشنا  آهسته  می گرید

درین قربانگهء آدم ، درین سور و بساط مرگ

فقط قابیل میخندد ، حوا آهسته  می گرید

زمینی کشت آتش ، آسمانی خالی از باور

حباب روی دریا تا کجا آهسته  می گرید

تمام هستیم ،  یک شمع کوچک درشروع شب

چراغی در هجوم سایه ها  آهسته  می گرید

درآنسوی سیاهی آفتاب صبح بر دوشی

بروی نعش شب مهتاب را آهسته  می گرید

چه تسکینی ،  که بَر  داری   به نام عشق و می بینی

که شهر عاشقی درد ترا آهسته  می گرید

                           فردایی  ...

دل من پنجره یی هست  به  دیوار تنم

تن دیواری من ،  خلوت درد م  ، وطنم

با تو آغاز سلامم به سر کوچه ی صبح

بی تو ای عشق چی ام ؟ هیچ ! فقط پیرهنم

تن من زادگه ی عشق تو شد ، میدانم ،

من اگر بی تو شوم هست  همین تن  کفنم

در تنم عشق خدایی ست که باور دارم

نه به دنبال اهورا  ، نه پی اهرمنم

 من نیَم شاعر بی واژه خاموشی ها

دردها واژه من ، ناله حروف سخنم

کاشتم تخم بهاری که  تنم سبز شود 

یاس گل کرد  ، مپندار گل یاسمنم

دل من  معبد بوداست ، به جنگم مطلب

شاعر خشم  نیم  ، شاعر زخم چمنم

عشق  پر میزند آهسته و من خاموشم

ناله شد  بال قناری    و  قفس شد دهنم

حاجتی نیست بگویم که چه بر من بگذشت

هر کجا سرو̊   تبر خورد ،  بدانی  که منم 

                            گل هیزم  ...

من نمی خواهم که در تنهایی خود گم شوم

خسته ام از خویش و می خواهم که تا مردم شوم

بار ها بشکستم از این نارسیدنها و باز

درد می خواهد که من بشکسته یی چندم شوم ؟

عاشق ام در جستجوی آفتاب عشق خویش

من نمی خواهم   که خورشید و مه و انجم شوم

خاک راه ِ بی سوارم ، خسته ام   ، خواهم دگر 

خاک آتش خورده ی دیواره های  خم شوم

خسته ام از بی بهاری های غربت ، کاش کاش

درزمین کوچکی یک ساقه ی گندم شوم

گل کند تا کشت لبخندی به لب ، خواهم شبی

در اجاق کلبه یی سردی گلُ ِ هیزم شوم

 (اسد بدیع )

                             خود تسلی...

همان گامی که رو بر وسعت صحراست ، من هستم

همان دشتی که دریا را  ز ابر آراست ، من هستم

همان کوهی که توفان  می برد بر دوش و خاموش است  

همان موجی که بشکست و به پا  برخاست ، من هستم

همان ابری که در گهواره ی او  کودک دریا،

وآن بحری که در پرواز بارانهاست  ، من هستم

به روز قتل جنگل ،  در شروع فصل بشگفتن

درختی کو تبر بشکست و پا   برجاست ، من هستم

همان آتش که می سوزد درون سینه ی زردشت

همان بحری  که در آرامش بوداست ، من هستم

نمی خواهم که گور ناله ها گردد گلوی من

همان غرش که در توفان یک دریاست ، من هستم

خدا را پشت سر دیدن ، خدای  مرده آهنگ است

همان مؤمن که رو بر قبله ی فرداست ، من هستم

حقیقت می گشاید بال و پر درباورم ، عمریست

همان مردی که در آیینه ها تنهاست ، من هستم

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                 واژه ها ...

واژه ها ! همخانه های درد من

پرده پوشان شبان سرد من !

جزشما با هیچکس رازم نبود

باشما دارم کمی گفت و شنود

واژه ها ! همبازی تنهایی ام  !

شاعر شبهای بی فردایی ام !

واژه ها ! ای ترجمان درد من

ای چراغ لحظه های سرد من

واژه ها ! آهنگ خاموشی شدم

معنی تلخ فراموشی شدم

واژه ها ! دورم چرا نزدیک نیست

پیش گامم جز شب تاریک نیست

واژه ها ! تا کی فریبم می دهید

در فرازی ها نشیبم می دهید

واژه ها ! ای معنی آزادی ام

ای  شما خاموش در ناشادی ام

واژه ها ! از عشق اینجا قصه نیست

عشق اگردشت ِ سرابی نیست، چیست ؟

واژه ها ! در انتظارم تا به کی

متهم در زیر دارم تا به کی

واژه ها ! خورشید بی آیینه ام

 درد می روید به دشت  سینه ام

واژه ها ! اینجا  جز آه سرد نیست

درد است اما کسی همدرد نیست

واژه ها ! هجرانشریکان دلم

گم شده درزیرگامم ، منزلم

واژه ها ! فریاد دارم در گلو

ناله از فصل تهی  جستجو

واژه ها ! این آسمان هم خالی است

نام پرواز است ولی بی بالی است

واژه ها ! تنهایی بر من خنجر است

زندگی بی عشق ، مرگ دیگر است

واژه ها ! سرباز های جنگ من

شیشه و سنگ است در آهنگ من

واژه ها ! از صبح̊  دورم ، خسته ام

آخر سنگ صبورم ، خسته ام

واژه ها ! خورشید می خواهد دلم

سایه ها پیچیده در آب و گلم

واژه ها ! از درد بیزارم کنید

عاشقم ! با عشق  بیدارم کنید

واژه ها ! آیا سرودم می شوید؟

ترجمان هست و بودم می شوید؟

واژه ها هر بند را بر هم زنید

لحظه ی از عشق با من دم زنید

واژه ها ! تنها شما یار من اید

برتن تنهایی ام پیراهن اید

                                      (اسد بدیع)