تصامیم در مورد افغانستان حامدعلی پور

                                        تصامیم در مورد افغانستان
                          

                            سرمقاله نیویورک تایمز، ششم جنوری ۲۰۱۳ 

                               
                                     مترجم: حامد علی پور

یادداشت مترجم

 روزنامه نیویورک تایمز یکی از معتبرترین و مهمترین روزنامه های امریکا است. اگر به دسته بندی های نشرات در امریکا توجه داشته باشیم، نیویورک تایمز در جهت لیبرال (یا لیبرال افراطی، به زعم بعضی ها) خواننده می شود. هرچند حرفهای که در سرمقاله نیویورک تایمز مطرح می شود فقط نظرات مدیران نشریه است؛ ولی غالباً دیده شده است، که مقامات دولتی به این حرفها به نحوی گوش داده اند و به آنها عمل کرده اند. اینها را برای این نوشتیم که بگوییم که این مقاله دو روز قبل از آمدن آقای کرزی و هیئت همرای شان به امریکا بود. در سخنرانی که ایشان با رئیس جمهور اوباما در کاخ سفید داشتند و در جریان سوال و جواب، دو سه مطلبی که در این مقاله مطرح شده است مورد بحث قرار گرفت. از آنجمله مسئله تعداد عساکری که بعد از سال ۲۰۱۴ در افغانستان خواهند ماند و آیا اینکه این عساکر زیر قانون افغانستان از مصونیت و امنیت برخوردار خواهند بود یاخیر.  مسئله دیگری که درین مقاله مطرح شده است و در مصاحبهٔ مطبوعاتی از آقای کرزی سوال شد، فساد اداری در دولت افغانستان است و اینکه آقای کرزی درین راستا نهایت ضعیف بوده است. برای خوانندگانی که به انگلیسی آشنایی دارند، ویدیوی این سخنرانی و سوال جواب مختصر را با استفاده از ویبسایت کاخ سفید درینجا می گذارم و می رویم به سراغ سرمقاله نیویورک تایمز.

                                                                                 حامد علی پور

رئیس جمهور اوباما در آینده نزدیک تصمیم های مهم و بهرانی را در رابطه با مسئله افغانستان خواهد گرفت، از جمله تصمیم اینکه ۶۶۰۰۰ عسکر امریکایی را به کدام سرعت از افغانستان خارج کند؟ و آیا بعد ازینکه عملیات نیروهای ناتو در آخر سال ۲۰۱۴ خاتمه می یابد، یک نیروی کوچک امریکایی در افغانستان خواهد ماند؟ مذاکرات اوباما با رئیس جمهور افغانستان، حامد کرزی، در آخر این هفته قدم مهمی در این راستا خواهد بود.

از ماه می سال گذشته که این دو رئیس جمهور با همدیگر ملاقات کردند و پیمان همبستگی استراتیژیک را بستند تا به حال مسایل خیلی تغیر کرده است. بعضی از تغیرات مثلاً امکان اینکه قوای طالبان و دولت افغانستان شاید با همدیگر صلح کنند، امیدوار کننده است. ولی تحولات دیگری هم رخ داده است که چندان امیدوارانه نیست. قوای نظامی افغانستان و قوای پولیس مسوولیت محافظت بیشتر مناطق کشور را به عهده گرفته اند. اما پنتاگون اقرار می کند که از هر ۲۳ قشله عسکری که توسط قوای ناتو آموزش و پرورش دیده اند فقط یکی آن بدون کمک قوای امریکایی می تواند مسوولیت خود را به انجام برساند. درین اواخر حملات زیادی توسط قوای عسکری افغانستان در مقابل مربیان امریکایی شان صورت گرفته است. این حملات همان علاقهٔ کمی را هم که امریکا در این جنگ گذاف داشت از بین برده است.  

راه حل ایده آل همان است که تمام قوای ۶۶۰۰۰ نفری امریکا از افغانستان به سریع ترین و امن ترین طریقه خارج شوند. با تخمینی که ما داریم، اینکار می تواند تا آخر امسال انجام شود.  جنگی که بعد از یازده سپتامبر ۲۰۰۱ آغاز شد به انجام برسد و حفاظت و امنیت افغانستان به عهدهٔ دو نیروی عسکری و پولیس، باشد، دو نیرویی که امریکا در دههٔ گذشته ۳۹ بلیون دالر خرج تعلیم و مسلح ساختن آنها کرده است.

ولی همیشه میان یک آرمان و حقیقت سیاسی تضادی وجود دارد.  آقای اوباما هنوز تصمیم نگرفته است که به کدام سرعت عساکر امریکایی را از افغانستان بیرون بکشد. او هرقدر این تصمیم را به تعویق بیاندازد، به همان میزان قدرت تصمیم گیری را به فرمانده های نظامی که طبعاً می خواهند بیشترین تعداد عسکر و برای بیشترین زمان ممکن در افغانستان، می دهد.

نکتهٔ دیگری را هم باید به خاطر داشت و آن اینکه آقای اوباما جداً در نظر دارد یک تعداد از عساکر امریکایی را برای یک مدت نامعین بعد از ۲۰۱۴ در افغانستان داشته باشد. او باید درین مورد محتاطانه فکر کند و هدف نگهداشت این قوا در افغانستان را برای مردم امریکا تشریح کند. فرمانده نظامی امریکا در افغانستان، جنرال جان الن، در گذشته به مقامات قصر سفید گفته بود که یک قوای ۲۰۰۰۰ باید در افغانستان بماند. این رقم به شکل نگران کنندهٔ بالا بود ولی خوشبختانه آن نظر دیگر مطرح نیست. مقامات امریکایی به روز شنبه گفتند که یک قوای بین ۳۰۰۰ تا ۹۰۰۰ در افغانستان خواهند ماند.

اگر آقای اوباما تصمیم اخراج تمام عساکر امریکایی را نمی تواند بگیرد، باید فقط کمترین تعداد ممکن عساکر را در افغانستان نگهدارد. این نیروی کوچک باید شامل کوماندوهای عملیات ویژه (Special Operations) باشند و اهداف شان سرکوبی شورشی ها، جلوگیری از گرفتن کابل توسط طالبان، و جلوگیری از استفاده افغانستان به عنوان یک پناهگاه امن توسط سازمان القاعده باشد. آقای اوباما این مسایل را باید با آقای کرزی در میان بگذارد. اگر افغانستان با باقی ماندن این قوای کوچک در آن کشور مخالفت می کند و یا روی عملیات شان محدودیت های بی مورد می گذارد، امریکا نمی تواند این برنامه را با موفقیت تعقیب کند.

آقای کرزی رهبری است با کاستی های فراوان و عمیق و مدت ریاست جمهوری او در سال آینده تمام می شود. او اجندای خود را دارد، به شمول درخواست طیاره های جدید امریکایی، آلات نظارتی و مراقبتی (Surveillance) و ماشین آلات مدرن نظامی. عساکر افغان به طور روز افزون عساکر امریکایی را به قتل می رسانند و دولت افغانستان عمیقاً فاسد است. در این اوضاع، این خواهش های کرزی را نباید جدی گرفت.