میرحسین مهدوی
پشت پرده ی این جنایت ها چه کسی نشسته است؟
ما یک پاسخ تاریخی ، مشهور و آماده برای این پرسش داریم، پاکستان. ما سالهای سال است که پاکستان را مسئول درجه یک جنایت هایی می دانیم که در کشور ما رخ داده اند. حالا هم می توان به سادگی به همان پاسخ بسنده کرد. می توان گفت که عامل اصلی جنایت اخیر نیز پاکستان است که آدمک های طالب خود را در میانه ی یک منطقه ی مسکونی منفجر کرده و باعث کشته و زخمی شدن صدها نفر شده است. نمی گویم که این پاسخ درست نیست. هیچ کسی نمی تواند منکر نقش بزرگ پاکستان در این گونه جنایت های وحشیانه ی باشد. طالبان عروسک های کوکی بی اراده و ناتوانی اند که اگر در میان دستان پاکستان نباشند مرده اند.
اما این پاسخ ، یک جواب نا تمام و ناقص است. پاکستان و طالبانش به تنهایی نمی توانند فجایعی به این وسعت و شدت بیافرینند. قطعا باید کسانی در درون تیم حاکم هم کاسه ی پاکستان و طالبان باشد. باید افرادی در رده های بالای تصمیم گیری دولت فعلی از سیاست انفجار و انتحار برای رسیدن به اهداف شوم شان بهره ببرند.
واقعیت مسلم سیاسی اینست که درست از اولین روزهای تاسیس نظام سیاسی فعلی به رهبری حامد کرزی، یک تیم قدرتمند و قوم محور در درون این نظام برای حمایت از طالبان برنامه ریزی شان ار آغاز کردند. پروژه ی بازگرداندن طالبان با دو هدف صورت می گرفت. نخست تضعیف گروههای جهادی ( که عموما از اقوام غیر پشتون هستند) و دوم بازگشت به دوره ی افسانه ای عبدالرحمن خان، دوره ای که اقوام دیگر حق نفس کشیدن نداشتند.
حالا همان سیاست با شدت و قدرت بیشتری جریان دارد. افغان ملیتی ها به کمک دیگر نیروهای محافظه کار قوم گرا حتی دست به انفجار مردم عادی می زنند تا بتوانند دیگران را از صحنه ی سیاسی خارج کنند. هدف اصلی این انفجار ها بازگشت به دوره ی سیاه عبدالرحمن است . بهای این بازی سیاه را مردم عادی می پردازند اما تروریست های افغان ملت باید بدانند که بازگشت به قدرت انحصاری یک قوم دیگر یک خواب و خیالی بیش نیست.
پشت پرده ی این جنایت ها چه کسی نشسته است؟
ما یک پاسخ تاریخی ، مشهور و آماده برای این پرسش داریم، پاکستان. ما سالهای سال است که پاکستان را مسئول درجه یک جنایت هایی می دانیم که در کشور ما رخ داده اند. حالا هم می توان به سادگی به همان پاسخ بسنده کرد. می توان گفت که عامل اصلی جنایت اخیر نیز پاکستان است که آدمک های طالب خود را در میانه ی یک منطقه ی مسکونی منفجر کرده و باعث کشته و زخمی شدن صدها نفر شده است. نمی گویم که این پاسخ درست نیست. هیچ کسی نمی تواند منکر نقش بزرگ پاکستان در این گونه جنایت های وحشیانه ی باشد. طالبان عروسک های کوکی بی اراده و ناتوانی اند که اگر در میان دستان پاکستان نباشند مرده اند.
اما این پاسخ ، یک جواب نا تمام و ناقص است. پاکستان و طالبانش به تنهایی نمی توانند فجایعی به این وسعت و شدت بیافرینند. قطعا باید کسانی در درون تیم حاکم هم کاسه ی پاکستان و طالبان باشد. باید افرادی در رده های بالای تصمیم گیری دولت فعلی از سیاست انفجار و انتحار برای رسیدن به اهداف شوم شان بهره ببرند.
واقعیت مسلم سیاسی اینست که درست از اولین روزهای تاسیس نظام سیاسی فعلی به رهبری حامد کرزی، یک تیم قدرتمند و قوم محور در درون این نظام برای حمایت از طالبان برنامه ریزی شان ار آغاز کردند. پروژه ی بازگرداندن طالبان با دو هدف صورت می گرفت. نخست تضعیف گروههای جهادی ( که عموما از اقوام غیر پشتون هستند) و دوم بازگشت به دوره ی افسانه ای عبدالرحمن خان، دوره ای که اقوام دیگر حق نفس کشیدن نداشتند.
حالا همان سیاست با شدت و قدرت بیشتری جریان دارد. افغان ملیتی ها به کمک دیگر نیروهای محافظه کار قوم گرا حتی دست به انفجار مردم عادی می زنند تا بتوانند دیگران را از صحنه ی سیاسی خارج کنند. هدف اصلی این انفجار ها بازگشت به دوره ی سیاه عبدالرحمن است . بهای این بازی سیاه را مردم عادی می پردازند اما تروریست های افغان ملت باید بدانند که بازگشت به قدرت انحصاری یک قوم دیگر یک خواب و خیالی بیش نیست.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen