پیرامون رشوت ستانی در افغانستان

افغانستان جامعۀ رشوت زده

چند نبشتۀ گزینشی داکتر محمد اکرم عثمان " . . .  چنانکه واقفیم این هنجار ناجایز( رشوت ) از قرنها به این طرف در دفاترو دیوانهای ما جاری وطاری بوده و نظام اداری را به بیراهه لغزانده است. جای گفتن ندارد که این عمل نا هنجار رابطه مسقیم با وضع اقتصادی مردم داشته است وعمدتا درروزگارانیکه که حقوق ماهوار کارمندان ادارات دولتی کفاف مخارج زندگانی شانرا نمیکرده آنها از راه گرفتن رشوه تلافی مافات می کردند. اما درطول تاریخ کشورما به مواردی بر میخوریم که رشوه خواری به بیماری رایج و واگیر، در موسسات اداری رخنه کرده واز راس تا قاعده اداره را آغشته فساد کرده وبه شیوه مسلط مدیریت اجتماعی مبدل شده است. . . ." ( معرفی کتاب " افغانستان جامعۀ رشوت زده. تارنمای  فردا ) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- انجنیر هارون  انیس   راز موفقیت وپول دار شدن کشف شد شاید از دیدن عنوان متعجب شده باشید، اما جای تعجب نیست چون آنچه را که هم اکنون خواهید خواند فنون وطرق نسبتآ جدیدی اند که در شرایط کنونی ونا هنجاری مانند افغانستان میتوان از آنها برای پول دار شدن استفاده کرد، البته هر کسی هم نمیتواند از روشها زیر استفاده کند، چون این فنون به یک مهارت واستعداد خاصی واز همه مهم تر به یک سلسله تجهیزات، باند وزد وبند های سیاسی ضرورت دارد. اما این موفقیت ها وپول دار شدن ها نظر به قانون دوم نیوتن عکس العمل های هم دارند که همانا منفور پنداشته شدن استعمال گران این طرق در نزد افراد جامعه میباشد، اما این عکس العمل ها اصلآ در نزد این فاعلین مهم نیست، چون پول دار شدن وکسب عواید از این طرق مهم تر است. یکی از این فنون فن آدم ربائی است که در این اواخر بازار آن بسیار داغ وموءثر واقع شده است، آدم ربایان این جنایت کاران ظالم با اختطاف سرمایه داران، اطفال، تجاران، خارجیان و... منبع خوب عایداتی را برای خود تشکیل داده اند که همانا مطالبه مبالغی انگفتی از باز مانده گان افراد اختطاف شده در مقابل رهائی عزیزان شان میباشد، این مسئله نه تنها سبب رکود در اقتصاد ملی کشور شده بلکه شرایط نا امن تری را برای سائر استفاده جویان وتاریک اندیشان مهیا کرده که در نتیجه سبب مهاجرت تجاران، سرمایه داران... از شهر دیار شان به کشورهای همسایه شده که این مسئله ضربه ئ بزرگی را بر پیکر اقتصاد کشور ما وارد کرده وزخمی بر زخم های دیرینه آن علاوه میکند. به جرءات میتوان گفت که شهر های کابل وهرات در این اواخر از این ناحیه بسیار آسیب پذیر شده که نه تنها تجاران بلکه کراچی وان ها هم نمیتوانند به آسانی وخاطر راحت در شهر خود از ترس این دزدان انسانی به کسب لقمه ائ نانی بپردازند، چون به نقل قول یک آدم ربا دستگیر شده از رئیس اش که چنین میگفت: " رئیس ما میگوید که اگر شما موفق به اختطاف تجاران یا هدف تان نشدید، میتوانید مردم عادی حتی در صورت مساعد بودن شرایط یک کراچی وان را هم اختطاف کنید، چون مردم عادی هر چند که غریب هم باشند، قادر به پرداخت یک لک افغانی در مقابل رهائی خود خواهند بود". احمد شهرام یک تن از دوکان داران ولایت فراه از حادثه ئ اختطاف اش چنین میگوید: "در دوکانم نشته بودم که ناگهان یک موتر سراچه شیشه دودی به سرعت در مقابل دوکانم برک کرد ومردان مسلح با عجله خود را در دوکانم انداخته ومرا بزور داخل موتر انداخته وبا خود بردند، آنها در مسیر راه چشم هایم را محکم بستند، وقتی به محل مقصود شان رسیدیم آنها مرا مورد یک لت وکوب ابتدائی قرار داده وبعدآ از من مطالبه ده لک افغانی را در مقابل رهائی ام نمودند واظهار داشتند که اگر من این مبلغ را به آنها نپردازم آنها مرا خواهند کشت، بالآخره بعد از عذر وزاری که برای شان از سبب نداشتن این مبلغ کردم، ایشان برایم یک تخفیف قایل شده وآن مبلغ را از ده لک به هشت لک افغانی پائین آوردند. فامیلم این مبلغ را نظر به دستور العمل شان به آنها پرداخت نموده وآنها مرا در یک موقیعت نا معلوم شهر در حالیکه موتر شان در رفتار بود پائین انداختند، تا چشمانم را باز کردم دوباره مورد اختطاف گروپ دیگری از آدم ربایان که انتظارم را در این منطقه میکشیدند، قرار گرفتم. در این وقت من از ایشان خواهش کردم که مرا در همین جا بکشند، چون سرمایه دیگری نداشتم تا برای شان بپردازم، وایشان هم بعد از یک مشوره کوتاه بین خود مرا خوب مورد لت وکوب قرار داده  واز موتر شان پائین انداختد". این خدا ناترس ها انسان هارا به مانند حیوانات مورد ولت وکوب وقتل در صورت نپرداختن بیع شان قرار  داده ودر نتیجه معیوب ویا از بین میبرند، چون اگر این کار را نکنند شاید یک بحران اقتصادی در تجارت انسانی شان رونما گردد. یکی دیگر از روشهای پول دار شدن روش رشوت ستانی در ادارات دولتی میباشد. این روش در طی چند سال اخیر خوب رونق پیدا کرده است که به گفته محترم نصیر مهرین ديريست که در افغانستان دردمند، سايهً شوم دشواری های اجتماعی و اقتصادی و نابکاری نهاد های اداری، حقوقی و فرهنگی مرتبط با آن، گسترده تر و رنج آور تر مردم را می آزارد. ازميان درد هايی که مردم ديده اند و اکنون حضور آن را بيشتر لمس ميکنند، رشوت است .رشوت و رشوت ستانی يا رخساره يی از ناهنجاری ها و مردم آزاری های ديرينه، درد شناخته شدهً مزمن و علاج نديده يی است که در پيکر افغانستان به گونه رنج آور و طاقت سوزی لانه کرده است. با اطمينان خاطر ميتوان ادعا کرد که رشوت ستانی امروزينه و موجود نيز مانند پيشينه ها در شهر ها و همه گوشه ها و اطراف افغانستان برای مردم شناخته شده است.رشوت ستانان در حالیکه حدیث پیامبر اکرم (ص) که میفرمایند "رشوت دهنده و رشوت گیرنده لعین اند" بالای میز کار شان ودیگر گوشه های دفتر شان نصب است از مردم در بدل انجام کار رسمی شان مطالبه شیرینی که به اصطلاح عام همان  رشوت است را مینمایند، رشوت ورشوت ستانی هم مانند سایر اوامر رسمی وقانونی، قانون منحصر به فرد خود را دارد، ومقدار رشوت بستگی مستقیم به مهمی وبا ارزش بودن کار وانجام آن را دارد، رشوت ستانان بدون هیچ ترس ویا بیمی برای اجرا کار من ویا تو که وظیفه ایمانی اش میباشد طلب شیرینی میکنند، بسیاری ها از این طریقه صاحب آپارتمان، موتر، دالر وغیره شدند که اگر مکثی بر معاش دولتی شان کنیم از تصور بدور خواهد بود که حتی بعد از یک عمر هم صاحب این همه شوند. طریقه ئ دیگر پول دار شدن تولید وقاچاق مواد مخدر میباشد، وطوریکه اطلاع دارید افغانستان به عنوان بزرگترین منبع تولید مواد مخدر که تاءمین کننده 90 فیصد مواد مخدر تولید شده جهان میباشد، است. مواد مخدر افغانی از نگاه کیفیت ومرغوبیت هم حایز مقام اول در بازار های جهانی شناخته شده است، قاجاق چیان با بذر این تخم حرام نه تنها به خود بلکه به فرزندان خود وکشور خود هم رحم نکرده وسالانه سبب معتاد شدن هزاران جوان کاکه به این بوته بد بو میشوند، جوانان که چشم وچراغ ونیروی اعظمی یک جامعه را تشکیل میدهند بعد از گرفتار شدن به این عمل زشت به عوض مکاتب ودانشگاه ها راهی خانه های شکسته وقبرستان ها میشوند وعده ائ هم دست به گدائی، دزدی واختطاف زده وبه جای آبادی کشور ویرانه خود به اندیشه گدائی وآدم ربائی با استفاده از ترفندهای مختلف میشوند، که نمونه این افراد را میتوانید در کنار زیارت ها بالخصوص زیارت شاه دو شمشیره (ع) کابل مشاهده کنید. این اعمال قاجاق چیان نه تنها سبب برهم خوردن ثبات کشور ومنطقه شده بلکه از عایدات شان برای تمویل وحمایت گروپ های تروریستی ومصلح برای ادامه فعالیت شان نیز استفاده میکنند، اما سوال در اینجا است که با این همه محدودیت های امنیتی در میدان های هوائی، شاهراه ها وبنادر افغانستان وجهان چطور وچگونه مواد مخدر از افغانستان خارج ووارد بازارهای جهانی شده وسبب بدنامی افغانستان که سالیانی را در افتخار وغرور سپری کرده است، میشود؟؟؟ جواب این سوال را میدانم، اما بیان کرده نمی توان، چون میترسم!!! اما من تو ای هم میهن خوبم که نه زوری داریم ونه صلاحیتی تا بتوانیم این پدیده های شوم را از وطن عزیز خود ریشه کن کنیم به جزء دعا به درگاه ایزد حق چی بیشتر میتوانیم کرد؟؟؟ در اخیر امیدوارم هیچ کس ویا گروهی را خداوند لایزال توفیق ندهد تا با استفاده از روش های بالا صاحب آپارتمان، موتر، دالر و... شده وسبب نا امنی در کشور خود شود. بیائید همه دست بر دعا بلند کرده واز خداوند منان آرامش، صلح، امنیت وبرکت را برای میهن عزیز خود استدعا نمائیم. آمین تارنمای غور

----------------------------------------------------------------------------- چشم انداز شلیک به سوی فساد فراگیر به وسیله فرمان از بالا اما وقایع درزنده گی روزانه چه گونه است؟  گزارش از شرکت برق کابل/ هرماه قبض (بل) مبلغ 35000 افغانی افغانستان به حیث یکی از فاسد ترین کشورهای جهان درجه بندی شده و بحث های هم در سطوح بالا راجع به مشکل سرمایه گزاری های خارجی در افغانستان شنیده می شود. فساد در تمام سطوح جامعه افغانی سرایت کرده است. از جریان ثابت برق گرفته تا گرفتن تذکره و سر و کار با مقامات عدلی و قضایی، مردم عادی بی میلانه قبول کردند که رشوه به حیث یک قیمت چاره ناپذیر زنده گی در افغانستان می باشد. نهاد شفافیت افغانستان می گوید، در پهلوی نا امنی و بیکاری، فساد اداری یکی از بزرگترین نگرانی ها می باشد. این نهاد تخمین نموده که مقدار تادیه رشوه در افغانستان، سالانه به یک ملیارد دالر یا به اندازه 5 فیصد تمام عواید نا خالص داخلی می رسد. عبدالهادی یک باشنده شهر کابل که در زیر آفتاب داغ برای ساعت ها در برابر دفتر شرکت برق منتظر است می گوید، در سر تا پای این شرکت فساد خانه کرده است. او گفت، در ماه می، شرکت برق بل مصرف برق منزل او را 35000 افغانی نوشت. در حالی که او هیچگاه ماهانه بیش از 3500 افغانی نپرداخته است. او می گوید، عرایضی به شرکت برق کابل یا برشنا شرکت تحویل داد اما مشکل حل نشد. بلاخره او به یکی از کارمندان شرکت برق رشوه داد و وی بل اولی مصرف برق را به 2000 افغانی کم ساخت. عبدالهادی همچنان گفت که یک ماه بعد تر، بل دیگری به اندازه قبلی یعنی 35000 افغانی دریافت کردم که اینک بار دیگر برای حل مشکل دوباره اینجا منتظر هستم. او و یک تعداد از منتظرین شرکت برق می گویند، منبع مشکل در تغییر سیستم کمپیوتری شرکت برق است. بگفته او هیچ راهی برای معلوم کردن صحت و سقم مصرف حقیقی برق وجود ندارد. میرویس عالمی آمر دفتر تجارتی شرکت برق می پذیرد که بعضاً مشکلات تخنیکی وجود دارد، اما دست داشتن مامورین را در فساد رد کرد. اجمل مالک یک مغازه موزیک در کابل می گوید، فساد در افغانستان نهادینه شده است. او می گوید، باید به سطوح بالایی توجه جدی صورت بگیرد، اما بد کرداری و بی قانونی مقامات متوسط در نیروهای امنیتی، ادارات عدلی و قضایی و سیستم معارف افغانستان بیشتر زیان آور است. او می گوید، اگر می خواهید در افغانستان کاری انجام شود، باید رشوه بپردازید. وبلاگ چشم انداز

و این مدینۀ شقاوت

پرتونادری

 

                   واین  مدینۀ  شقاوت

باری دردیوان اقبال لاهوری خوانده بودم:

زما بر صوفی وملا سلامی

که پیغام خدا گویند ما را

ولی تاویل شان در حیرت افگند

خدا وجبریل مصطفی را

به نظرمی آید که در روزگار ما دیگر سخن از تاویل گذشته است. روزگار، روزگار حیرت نیست؛ بلکه روزگار شاخ در آوردن است. وقتی خبر رسانک های هیاهوگر، با خون سردی می گویند که امامی در دهکده­یی یا درشهری به کودک دختری یا کودک پسری تجاوز جنسی کرده است دیگر شاخ در می آوری. با خود می اندیشی که پروردگارا دیگر چگونه خانواده­یی اعتماد می کند که کودکش را نزد امامی بفرستد تا برای او« الف دو زبَر- اَن، الف دو زیر- اِن و الف دو پیش اُ ن ، اّن ، اِن أ ن» یاد دهد. دلتنگ می شوی  وبا خود می گویی  پروردگارا براین سرزمین چه نفرین بزرگی رفته است که امامش در مسجد در تبلور یک شیطان، حکم ترا زیر پا می کند و به تاراج ناموس مردمی می پردازد که در پشت سر او می ایستند  و نماز می گزارند. این چه سرزمین نفرین شده است که امامش نه تنها ناموس خانواده­یی را و دهکده و شهری را بر خاک می ریزد؛ بلکه به حریم تو و جایگاهی که مردم می آیند و برای تو سجده می گذارند نیز اهانت می کند. حال چه می توان گفت از تفنگدارانش، از اریکه نشینانش، ازدبیران، وکیلان و وزیرانش که هم خون هستی مردم را می نوشند وهم خون تجاوز بر زمین می ریزند. بنده­گانت در این سرزمین نفرین شده حتا نمی توانند برگشت  کودکان شان از مکتب تا خانه را نیز آسوده خاطر باشند. زیبایی برای دختران این سرزمین نه یک نعمت؛ بلکه یک مصیبت بزرگ است. آن که زیبا تراست بیشتر درخطر است.  شعری از کریمه ویدا یادم می آید که همین مصیبت را  در روزگار حاکمیت مجاهدان سروده است. شاید شنیده بود که چگونه دختری برای پاسداری از عزت خود و خانواده، خود را از طبقهء چهارم میکرورویان به پایین انداخت.

دوشيزه گان

در سياه سار زير زميني ها

مدفون كردند

زيبايي هاي شان را

و زنان در حسرت جفت هاي شان

در مانده و تنها پير شدند

این واژه ها چقدر شکیبا اند که بزرگترین جنایت­ها را نیز روایت می کنند. می شنوی که در سمنگان، در درۀ زندان، فیض محمد نام، ملا امامی که نفرین به نامش باد به کودک دختری تجاوز جنسی کرده است. امامی که ساعتی پیش در محراب در برابر خدا ایستاده و با خدای خود سخن گفته  وبا او تعهد بنده­گی کرده و از او صراط مستقیم خواسته وانبوهی مردم را نیز در پشت سر داشته، چگونه یکی ویک بار خدا را، دین و پیمبر را فراموش می کند وبر می خیزد به کودکی تجاوز می کند. شاید سال‌ها پیش نادرنادر پور این سطر ها را برای چنین امامی سروده بود:

حضور قلب من از من رمیده بود ونماز

به بازی عبث لفظ‌ها بدل شده بود

و لفظ‌ها همه‌گی از خلوص خالی بود

البته این نخستین بار نیست که چنین ماجرا هایی را می شنویم. بلکه بر اساس گزارش رسانه‌ها پیش از این نیز چنین رویداد های  شرم آوری به وسیلهء شماری از امامان مساجد  نیزصورت گرفته است.

هرچه بگندد نمکش می زنند

وای از آن روز که بگندد نمک

می شنوی که امامی در شهر کابل گروه انتحاری  قبایلی را در مسجد جای داده و او را در کشتار شهروندان کابل در یک روز جمعه یاری رسانده است،  مگر حیرت می کنی! نه شاخ در می آوری.  او در روز های که این گروه انتحاری  را به حساب آب و نان مردم مهمانداری می کرد و در پنج وقت نماز با آن که واژه‌گان  مقدس قرآن را بر زبان جاری می کرد، مگرذهن و حضور قلبش با خدا بود یا با شیطان! پرسش این جاست که اگر کسی صادقانه پنج وقت در برابر خداوند به عبادت می ایستد،  چگونه امکان دارد که کشتار بنده‌گان بی گناه خدا را در مسجد برنامه ریزی کند! یا این که در مسجد در پیوند به تجاوز جنسی بر کودکی بیندیشد. روزگار چقدر ناهموار است که حتا در مسجد هم نمی توان در امن بود. کسی که تو به او اقتدا کرده ای نمی دانی تا ساعت دیگر به چه جنایتی دست می یازد، یاهم کسی که در کنار تو در صف ایستاده است می هراسی که مبادا واسکت انتحاری در زیر پیراهن داشته باشد!

 این سخن را شنیده‌ام که داکتر شریعتی‌ گفته است « دوست دارم در خیابانی قدم بزنم وبه خدا بیندیشم نه این که در مسجدی باشم و به کفش‌های خود بیندیشم.» این سخن به اندازء یک کتاب آموزنده است. ما پیش از آ ن  که در مسجد درصف قرار گیریم در اندیشهء کفش‌های گل آلود و نا پاکیزهء  خودیم  ورنه کفش های خو د را پیش روی خود در مسجد نمی گذاریم. تا به مسجد می رویم بیشتر به سرنوشت کفش‌های خود می اندیشم.  این پرسش به میان می آید که کسی اگر با خدای خود سخن گفته و خلوص بنده‌گی در دل داشته باشدٰ چگونه امکان دارد تا گامی از مسجد به بیرون  می گذاردٰ کفش نماز گزار دیگری را بدزدد! این روز ها در مسجد تنها سرنوشت کفش‌ها دغدغهء ذهنی ما را نمی سازد؛ بلکه سال‌هاست تا به مسجد می رویم  به انتحاری نیز  می اندیشیم. تازه  باید به این امر نیز بیندیشیم که امام ما کیست؟ از کجا و چگونه آمده است و با چه اعتمادی می توان به او اقتدا کرد، آیا سزاوار اقتدا است؟ قومی که رهبر و امام خود را نشناسد، به رهبر و امام خود اعتماد نداشته باشد، هیچگاهی  به سعادتی نخواهد رسید.

مسجد در اسلام هم جایگاه عبادت بوده و هم جایگاه سیاست. پیمبر در مسجد می بود نه تنها برای عبادت ؛ بلکه برای رهبری جامعه نیز. در تجاوز بریتانیا و شوروی هرمسجد خود یک هسته‌ی مقاومت وجهاد بود، امام  پیشوای مردم دانسته می شد. اما امروزه درکنار فروپاشی هزاران ارزش انسانی واجتماعی وفرهنگی در کشور، ارزش‌های دینی نیز فرو می ریزند.

بد بخت ترین ملت و بد بخت ترین قوم آن‌های اند که باور ها و ارزش های دینی و اجتماعی  و فرهنگی خود را از دست میدهند و بدین‌گونه ازهویت تهی می شوند. جامعهء بدون هویت رهبران و پیشوایان  بی هویت دارد. رهبر خود را نمی شناسد که از کجا و چگونه آمده است! جامعهء بدون هویت امام خود را نمی شناسد. جامعهء بدون هویت درون و معنویت ندارد، جامعهء بدون هویت جامعهء گزافه گوی است که همه چیز را و حتا تاریخ و علم را با بی هویتی خود اندازه می گیرد. جامعهء بدون هویت خير را نمی شناسد چون خیر از نظر آنان همان چيزی است که به سود آنان است و چنین است که تنها لذت، کامرانی و سلامتی تن را خير می شمارند. جامعهء بدون هویت، گمراه، عوامفریب و دروغ  پرداز است. چنین است که جامعهء بدون هویت با سعادت حقيقی بيگانه است. چون پیوسته در پی لذت  حسی و شهوانی است. جامعهء بدون هویت به تعبیر حکیم ابو نصر فارابی همان مدینهء ضاله یا مدینهء شقاوت است.

وقتی  طالبان  و گروه‌های هراس افگن ما را دربازار می کشندٰ وقتی مساجد ما را به حمام خون بدل می کنند، و قتی تکیه خانه‌های ما را در ماه محرم به کربلای دیگری بدل می سازند.  وقتی زنان این سرزمین را به بهانه‌های گوناگون تیرباران می کنند و یا هم با انفجار انتحاری آنان را می کشند . خبر نگاران و معلمان  ما را سر می برند. دانشجویان ما را  مسموم می سازند و می کشند. بر رستوانت ها شبخون می زنند. جوانان کار گری را که در جستجو کار آوارهء ایران اند به گونهء  گروهی سر می برند. رییس جمهور هم‌چنان بر برادر خوانده‌گی خود با آنان تاکید می کند. طالبان می کشند و رییس جمهور  با آن‌ها تجدید برادر خوانده‌گی می کند.  بعد از زبان  یکی از رهبران تنظیمی در گفتگویی می شنوی که اگر چنین چیز های به هدف اسلام صورت می گیردٰ درست است. آیا  این گفته خود فتوای بر مشروعیت تروریزم  نیست؟ آیا چنین گفته ای نمی تواند در جماعت علمای دینی در کشور  تکانه‌یی پدید آورد تا بر خیزند و یک صدا فریاد زنند که زنهار اسلام با چنین اعمالی نه تنها موافق نیست؛ بلکه دشمن است.

چگونه می توان انتحار را به هدف کشتن دیگران از منظرگاه های اسلام توجیبه کرد؟  مشروعیت دارد یا نه؟  آیا سکوت در این مورد نوعی موافقت است  یا هم بیانگر نوع هراس! تاریخ همه چیز را به حافظه خواهد داشت. تاریخ دادگاهی‌است که هیچ کس را از آن گزیری نیست. پیش از آن که در دادگاه خداوند قرار گیریم این تاریخ است که ما را به دادگاه خود فرا می خواند! در این دادگاه کوچکترین لغزش رهبر و پیشوار بزرگترین عوقبت را در پی خواهد داشت. برای آن که لغزش رهبر ، لغزش پشوا وامام، لغزش همه‌گانی را و لغزش جامعه را وفرو پاشی ارزش‌های دینی را در پی دارد. چنین به نظر می آید که ما از سال‌ها بدینسو از چنین درد جانکاهی رنج می بریم.

اسد 1391 خورشید

شهرکابل

احد ترکمنی  

«تو» مرا «بدوی» می خوانی؟

مهم نیست چه نیتی یک انسان را یک زن را، بزدلانه و با جهلِ یک مافیایی در ملاء عام به قتل رساند؛ یا آن که جنایتکاری ممتازِ و بی ضمیر، بی خانواده و هویت از پرورده شدگان راهبران بین المللی، که در ژورنال های ساینس با تفصیل در نظریاتش بحث می کنند و هنگام لافیدن در تالارهای اختصاصی آن را از انکشافات بزرگ دانش بیالوژی لابراتواری می انگارند.

حرف این است که جنایت تبلیغاتی اخیر وسیله ای برای استنتاج سیاست و ستراتژی های استعمار مدرن است که عاملانش دیگر دزدان دریایی و «علی بابا و چهل دزد» نیستند. این راهبران، همه شسته و رُفته، تراش شده و معطرند که از حضورش می شرمی جنایتکارش بگویی؛ زیرا که جناب «اندیشه؟» سفیرِ قاچاقبران کابل در آسترالیا نیز آن را جنگی میان اندیشۀ بدوی و آرمان مدرن می خواند: Mr Andisha says the horrific killing highlights the ongoing struggle Afghans face on a daily basis between the "forces of progress and the forces of backwardness".

آیا ما حق داریم با همین صورتی که از ما به جهان نشان می دهند؛ صابون نزده و بد بو؛ از او و ولینعمتان بین الدولی بی آزرمش بپرسیم:

شما که در قرون وحشت و حیوانیت همین اروپای متمدن و صابون زدۀ آآآآآقا، 8 قرن از ما ژنده پوشان عقب بودید و حال دعوی و پُف و پُز بانکی - صنعتی می دهید و عجوزه های نیمه برهنه تان به هرگوشۀ جهان و مردم و اخلاقشان «خانمی» می فروشند که از آسمان آمدگی ما بنیاد اسطوره ای بسیار پیشرفته تر از امروز دارد و یکبار با خشم خلقت در هیبت سیلاب [نوح] از روی زمین رخت بسته اید و 2000 سال قبل از امروز باز آمده اید تا انسان را به کردار شایسته، تراشیده و صابون زدۀ خویش در آورید؟

شما که شهرهای دلکش ولی «روان کُش» امروزی تان، زن را در عصر تاریکی شما [روشن ها] که عصر برازندگی ما بود، نیز وسیلۀ سیاست کرده، هزار هزار به جرم اندیشه می سوختید و جز فکر شهر روم، همه افکار را کفر شمرده، معتقدان را به کام شیر انداخته، از شادی و لذت نعره به آسمان بلند می کردید؟

شما که 3000 سال یهود را به خاطر عقیدۀ و شیوۀ زندگی یکتا پرستی قتل عام کردید و در قرونی که آن را مدرن می قبولانید؛ در شهرهای خویش که رو به زیبایی و صابون زدگی و تراشیدگی بودند، یهودان را در کوچه های علامت دار و در بسته پیش از غروب آفتاب (به طویله می کردید تا هنگام صرف صبحانۀ مدرن در روز دیگر درب «کوچۀ یهودان» خویش را که به همت مال اندوزیشان محتاج بودید، باز می گشودید؟ فرانکفورت قرن 18 را به همین زودی فراموش کردید؟

شما که تا سال 1947 نظام ها و احزاب مدرن تان در دل اروپای صابون زده یهودی قتل عام کردند و فاجعه ای تاریخی از جنایات علیه بشر را عملی و خود به ثبت رسانیدید که امروز گریبانگیر نیمی از جهان شده است؟

شما که حتی امروز فرقه های «سر تراشیده»، «درب دوزخ» «نازیهای نوین» دارید و از بی امینتی در خانۀ هر امریکایی سلاح گرم است؟

شما که آدمخوران، کودک آزاران تان در کلیسا و مدرسه، و از اینگونه هر روز در مطبوعات شهریتان زیب صفحات است و مایۀ خجلت مرجع عالی عقیدۀ تان و پول برای خرج هر جنایت در جهان، در شهرهای شما از هوا تولید و چاپ می شود و نیمی از جهان زیر ربح و سود تان غرقند؟

شما که با جیبهای خالی پول ما ژنده پوشان را صرف عشرت و شوکت خویش می فرمایید؟

شما که شما که شما که شما که شما که شما که شما که که که که که

شما قاتلان نوین که با آمدن صلیبیهای مدرن خویش کشت تریاک را در افغانستان از سال 2001 مقدار 185 تن بود، در یکسال به 1500 تن و تا چهارسال دیگر به 3500 تن رسانیدید؟

شما که جهاد، طالب، ترور و قتل ملیون ها افغان، پاکستانی  ایرانی محصول پارلمان مدرن و دموکرات و صابون زدۀ شماست و توپ، تفنگ، باروت، طیاره و موتر به هر جنایتکار جنگی جهان می فرستید؟

شما که هم کوزه اید، هم کوزه گر؛ هم گل کوزه و هم بر سر همان کوزه خریدار؟

شما با همین قطارِ بی پایان صفات حیوانی بالا که ملیون ها صفحه سند در موردش در اختیار رازدانان جهان است و ویکی لیکز تنها هفتۀ پیش چند ملیون نامۀ خجالت برانگیز جاسوسی تانرا در اختیار خلق جهان قرار داد؟

 و شما؟ شما؟ شما؟

شما صابون زده ها اگر دعوی از آسمان آمدن ندارید، پس با آن کارنامۀ کثیف، صلاحیت قضاوت و بدوی خواندن ملت های صد بار کهنتر و مهذب تر و عالی شده تر از خویش را از کجا گرفته اید؟

مگر آخرین دعوی را نیز با همان بی آزرمی خواهید کرد تا یکروز، به همه بگویید خدای تان ماییم؟

پنجشنبه 12 جولای

ایشور داس

اهانت به رفته گان درهیچ  دین و آئینی روا نیست

به گونه ای که خواننده گان رسانه های نوشتاری و شنیداری آگاه هستند در هفته پسین ماه روان عیسایی، در محفل عروسی دختر احمد خان سمنگانی حمله ی انتحاری صورت گرفت و در نتیجه پیش از بیست تن از کارمندان عالی رتبه ولایت سمنگان، آقای احمد خان و شماری دیگر از اشتراک کننده ها جام شهادت نوشیدند. درین شهدا، آقای پریت پال سنگهـ پال، یکی از فعالان جامعهء هندوباوران و سیکهـ های افغانستان نیز شامل بود. وی براساس رابطه صمیمانه و دوستانه ای که با آقای احمدخان سمنگانی داشت، در این محفل دعوت شده بود. میت شهید پریت پال سنگهـ پال را به کابل آوردند و به تاریخ شانزدهم ماه جولای در محل آتشسپاری میت هندوان و سیکهـ های کابل در قلعچه به آتش سپرده شد. زمانیکه اشتراک کننده هایی مراسم آتشسپاری محل را ترک گفتند، بنابر تحریک اقای ذبیح الله  وکیل گذر، چند نفر با پرتاب سنگ و توته های خشت به اهانت متوفا و محل آتشسپاری دست ورزیدند. این عمل در کدام دین و مذهب رواست؟ نمی دانم. در گذشته زمانیکه چندتن از سربازان ناتو به سرهای چند مرده بازی کرده بودند، زیاد سروصدا ایجاد شد و تقبیح گردید ولی امروز چرا نهاد های حقوق بشر، احزاب چپ و احزاب مذهبی و احزاب دموکراتیک این اهانت را به خموشی می بینند و احساس مسؤولیت نمی دارند؟ بازهم باید هندوباوری و سیکهـ باوری برخیزد و خواستار چشم بیا، و گوش شینوا گردد؟ آیا پیش از همه باورها ما جزء خانواده ی انسانیت نیستیم تا درد دیگری را اندوه ی خویش بپنداریم! هرگاه چنین اهانتی در جاه هایی به خاکسپاری به عمل آید خموشی را گناه تلقی نخواهیم کرد؟ این یادداشت کوتاه و چند قطعه عکس را این جا ماندم تا نظر شما چی باشد. ایشور داس

   شعری از آن سال­های تلخ دور، که گویی همچنان ادامه دارد

پرتو نادری

                                       

                      با ارغنون شکسته

شب آمد آسمان پولک نشان شد

نگاهم با خیالت هم­زبان شد

ستاره بس که از چشمان من ریخت

سراپای وجودم کهکشان شد

شب آمد در دلم آتش به پاکرد

مرا درچاه تنهایی رها کرد

سکوت اختران می داند ای دوست

که غم­های تو با جانم چه­ها کرد

                *

شب آمد با سیاهی دست در دست

بلور روشن آیینه بشکست

زمین وآسمان دریای خون شد

که روح سایه با آیینه پیوست

شب آم کاج ظلمت بارور شد

دیار روشنی زیر و ربر شد

مگر یک باره زین آشوب بدنام

بهارستان مشرق بی ثمر شد

شب آمد خیمه بر کوه و کمر زد

جهان را نیزه­های بر جگر زد

عروس زنده­گی در ماتم نور

دو دست نوجه بر کرد و به سر زد

شب آمد همچو غول کور آمد

پی فتح دیار  نور آمد

نمی داند مگر این غول، این دیو

که خود تا تنگنای گور آمد

شب آمد آسمان  آتش­فشان کرد

هزاران فتنه در کار جهان کرد

چراغی را زیرج خویش افروخت

دو دست خون فشان آن­جا نهان کرد

شب آمد با سرود سرخ نیرنگ

که تا با او شود دنیا هم­آهنگ

مگر این جا دو دست روشن مهر

سر او را زند پیوسته بر سنگ

شب آمد های هوی زنده­گی مرد

چراغ خنده را تابنده­گی مرد

شب آمد انجمار مرگ آورد

که باغ صبح را تابنده­گی مرد

شب آمد بیشه زاران خاک گردید

عروسان چمن غمناک گردید

ولی با دست سرخ آذرخشان

گریبان سیاهی چاک گردید

شب آمد غنچه­ها تارج گردید

خدنگ غصه را آماج گردید

به باغستان  ما بنگر که هر کاج

عروسان چمن را خاج گردید

شب آمد چلچراغ زنده­گی مرد

گل صد آرزو در سینه افسرد

نمی داند مگر سالار این شهر

که این جا اسیا را آب­ها برد

شب آمد شب­پرستان جان گرفتند

ز ظلمت کام دل آسان گرفتند

هزاران دختر گیسو بریده

رهی تا حجلۀ شیطان گرفتند

شب آمد خیل خفاشان به در شد

کلاغان را فضا ها زیر پرشد

سپاه هرزه­یی از نسل یاوه

به شرق زنده­گای حمله­ور شد

شب آمد بی سپاه نور آمد

به سان مرده­گان گور آمد

چه دهشتناک کابوس سیاهی

به خواب کودکان هور آمد

شب آمد زنده­گی دریای خون شد

چمنزاران پر از گل­های خون شد

زبس خون می زند بر هر کران موج

سراسر زنده­گی دنیای خون شد

شب آمد تیر­ه­گی قامت بر افراشت

هزاران تخم غم در سینه­ها کاشت

درخت زنده­گی در باغ هستی

هزاران زخم بر هر شاخه برداشت

شب آمد زنده­گی  را زیر و رو کرد

دل هر ذره را پر های و هو کرد

به مانند سگان هار ولگرد

یکایک کوچه ها را جستجو کرد

قوس1364 خورشیدی

زندان پلچرخی

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

از"اگسا"  تا  "خاد"

عتیق الله نایب خیل

روزی ، در زندان به اخبار تلویزیون گوش می دادیم . گوینده ، ضمن اخبار دیگر ، خبری هم از جمهوری دموکراتیک آلمان داشت . شخصی که پهلوی من نشسته بود ،از من سوال کرد که ، آلمان چه وقت دموکراتیک شده است ؟ ( حتما" منظور او آلمان غرب بوده است ، که من در همان لحظ متوجه این موضوع نشده بودم .) برایش جواب دادم که ، بعد از جنگ جهانی دوم . دوباره رویش را به طرف تلویزیون کرد و گفت که : خدا می داند آن بیچاره ها چه حال دارند ؟ این مثال ساده بیانگر آنست که ، رژیم کودتا چه ذهنیت و تصویری در مورد واژه دموکراتیک بوجود آورده بود . مردم فکر می کردند که دموکراتیک ، یعنی ، همین رژیم کودتا . دموکراتیک یعنی اگسا ، کام و خاد . دموکراتیک یعنی استبداد ، بگیر و ببند ، تعقیب ، شکنجه ، کشتار ، بمباردمان ، وطنفروشی و ... همچنان که می بینیم ذهنیت نادرستی از کلمه وطنپرست بوجود آمده بود. مردم آن واژه را در برابر کلمه خداپرست قرار می دادند .  بحث کلمهً رفیق هم که جای خود را دارد . منظور من بازگشایی و یا شمارش کلمات فوق نمی باشد . بحث درین جا سازمان های امنیتی و استخباراتی رژیم کودتا است که ، از" اگسا" شروع و به" واد" ختم می گردد .  در بیان ماهیت و عملکرد اگسا ( د افغانستان د گتو ساتندونکی اداره ) گپ های زیادی گفته و شنیده شده است. اینجا کافی تواند بود گفت که ، شخصی چون حفیظ الله امین از ادامهً فعالیت های استخباراتی رژیم کودتا ،   تحت آن نام شرم داشت و آن را به کام ( کارگری استخباراتی موسسه ) مسما ساخت و لست دوازده هزار نفری را ، که مظلومانه در شکنجه گاه ها و کشتارگاه های اگسا به قتل رسیده بودند ،به دیوار های وزارت داخله آویخت و همه را به "استاد بزرگوارش" نسبت داد . " اگسا" ، در مدت کمی ، چنان فضایی از وحشت و اختناق به وجود آورد که ، هیچ کسی احساس مصئوونیت نمی کرد.  مردم ، هنوز استخبارات عبدالرحمن خان و نادرشاه را از یاد نبرده بودند که ، باز شاهد سر برآوردن آنها در اشکال نوین ، و با امکانات به مراتب وسیعتر ، بودند . شعار نان ، خانه و لباس گوش ها را کر ساخته بود و مردم بین هم می گفتند ما ازین گونه نان ، خانه و لباس تیر هستیم که به عوض نان گلولهً مرمی ، به عوض خانه کنج زندان و به عوض لباس کفن نصیب ما می شود. و حفیظ الله امین ، توسط خبر چین های خود ، حتما" ازین موارد اطلاع حاصل می کرد . بنا بر آن با شعار "مصئوونیت ، قانونیت و عدالت "به میدان آمد . و برای اینکه عدالت بین او و تره کی برقرار شده باشد،میلیون ها متر پارچهً سرخ را ،که روی آن شعار های ذیل به چشم می خورد، از بین برد : " حزب و تره کی جسم و روح اند " ، " تاریخ ، استادی چون تره کی و شاگردی چون امین به خود ندیده است " ،" زنده باد نابغهً شرق رفیق نور محمد تره کی " و صدها شعار تهوع آور دیگر . در کشوری ،مانند کشور ما ،که مردم بیچاره توانایی خرید چند متر پارچه را ندارند تا لباسی تهیه نمایند ، میلیون ها متر پارچهً سرخ دیگر، از بودجهً دولتی و نه حزبی ، برای تبلیغ شخصیت "قوماندان دلیر انقلاب برگشت ناپذیر ثور" ! به مصرف می رسد ، تا جایی که بازار بزازان از کمبود پارچه ً سرخ رنج می برد . عکس های " استاد بزرگ " به زیر کشیده شد و جایش با عکس های " شاگرد وفادار " پر گردید و چند روز بعد ،خبر ذیل از رادیو کابل به نشر رسید :" نور محمد تره کی، سابق رییس شورای انقلابی ، نسبت مریضی یی که عاید حالش بود ، وفات نمود ". در آن روزها،هیچ کسی ندانست که با جسد این" نابغه" چه کردند و هیچ مجلسی هم ترتیب نگردید، تا به مردم موقع داده می شد به روح پلید او نفرین بفرستند.  اما مردم ، داستان "حاکم و نوکر وفادارش " را شنیده بودند .  داستان حاکم ظالمی را که نوکر وفادار خود را عزیز می داشت . وقتی آن نوکر فوت کرد ، همهً متملقینی که دور حاکم جمع بودند ، درین غم بزرگ خودرا شریک می دانستند و برای نوکر او مجلس ترحیم مجللی ترتیب دادند ،  انواع و اقسام غذا های لذیذ پختند ، مردم نیز از آن سفره ها مستفید شدند و همه به روح نوکر حاکم دعای مغفرت نمودند. تا ختم مراسم روز چهلم رفت و آمد جریان داشت . موقع شناسان ، که نمی خواستند فرصت را از دست بدهند ، دراظهار همدردی و خدمت به حاکم عجله داشتند و هرکدام سعی به خرچ می دادند ، تا درین میدان رقابت از حریفان عقب نمانند و دار و ندار را صدقهً سر حاکم سازند، تا مگر اندکی از غم های او کاسته باشند . چندی بعد ،وقتی خود حاکم فوت کرد ، هیچ کسی حاضر نشد تا حداقل میت او را به خاک بسپارد. وقتی برادر "نابغه ً شرق" فوت کرد ، حزبی ها همهً شهر کابل را به ماتم خانهً تبدیل کرده بودند ، شرکت در مراسم ترحیم ، در مسجد شیر پور کابل ، جبری بود . ادارات دولتی ، پوهنتون کابل ، مکاتب و خلاصه هر جایی که مردم حضور داشتند ، بر اساس پروگرامی که از طرف کمیته شهری حزب ترتیب گردیده بود ، به صورت گروپ های خیلی بزرگ ، به آنجا برده می شدند، تا در مراسم ترحیم شرکت داده شوند . چندی بعد ، وقتی روح خبیث " نابغه "شرش را از وجود او کم کرد ، کمتر کسی می دانست که نعش ناپاک او را به کدام گودالی پرت کرده اند . به هیچ کسی اجازه داده نمی شد بپرسد که ، با آن نابغه چه کردند و چرا یکی و یک بار از نظر ها افتاد ؟ برای کسی که ، برای تبلیغ شخصیت کاذبش ملیون ها افغانی به مصرف رسیده بود ، تا ثابت سازند که او واقعا" نابغه بود . صد روز شعار " مصئوونیت ، قانونیت و عدالت " گوش ها را آزرد ، ولی هیچ کسی احساس مصئوونیت نکرد و هیچ عدالت و قانونیتی دیده نشد و هیچ تغییری هم درکارکرد " کام " به وجود نیامد ، جزً آن که اسم فامیلی رییس آن از سروری به امین تبدیل گردید . شام ششم جدی تلویزیون و رادیوی کابل از" قوماندان دلیرانقلاب برگشت ناپذبر ثور" !سخن می گفت و همزمان رادیوی تاجکستان سخن رانی یی را به دست نشر سپرده بود که کشته شدن  امین ،اجنت آمپریسم ( امپریالیسم ) را اعلام می کرد . صبح هفتم جدی ، همین که مردم از خانه ها بر آمدند ، به روح شاه شجاع مرحوم دعا خواندند و از خداوند برایش طلب آمرزش کردند !... امیر جدید ، که این بار از شمال و به رنگ سرخ ، با یک لک و بیست هزار رفیق سرخ و سوار بر آخرین و مدرن ترین تانک ها و سلاح ها به سلطنت آورده شده بود ، همهً ارگان های استخباراتی را "منحل" ! اعلام کرد و" تنها" برای" تامین امنیت " ادارهً " را به نام " خاد " ( خدمات اطلاعات دولتی ) تاسیس کرد و در راس آن نجیب قرار گرفت . و اما این " خاد " چگونه ادارهً بود ؟ در سال 1998 مدتی را در باکو ، پایتخت آذربایجان از جمهوریت های سابق شوروی ، گذراندم . داستان هایی را که مردم آن سرزمین از نحوهً فعالیت کی جی بی ، در آن جمهوریت ، قصه می کردند ، مو بر بدن انسان راست می کرد و مرا به یاد کارنامه های " خاد " می انداخت .مشابهت هایی را در نحوهً فعالیت هر دو ارگان به وضاحت می شد، دید .  و با آنچه که از عملکرد " خاد " می دانستیم ، هرکسی می توانست نتیجه بگیرد که " خاد " کاپی و مدل کی جی بی در افغانستان بوده است . آن طوری که تره کی، کاپی و چتل نویس حیدر الیوف ، رییس جمهور خودکامه و خونخوار ، آذر بایجان بود .( با تفاوت زمانی ) حیدر الیوف که ، در زمان رژیم اتحاد شوروی رییس کی جی بی بود ، زمانی که رییس جمهور آذربایجان شد ، چنان فضای پولیسیی را درآذربایجان بوجود آورده بود که ، مردم حتی در خانه های خود نیز جراًت نمی کردند برخلاف او چیزی بگویند.  به او لقب" بابا" داده بودند و وای به حال کسی که بدون پیشوند "بابا" نام اورا به زبان می آورد . این جرم آنقدر سنگین بود که، اگردر افغانستان ، کسی نام تره کی را بدون پیشوند" رفیق "به کار می برد .  جایی نمانده بود که ، در آن عکس حیدر الیوف به چشم نخورد . مگر ما ، در افغانستان ، جایی را سراغ داشتیم که در آن عکس تره کی را نیاویخته باشند ؟ یکی از نمونه های بحران سیاسی در یک جامعه و عدم مشروعیت دولت ، جذب قشر لومپن  و عناصر بی طبقه و غیر مسئوول ، به ارگان های امنیتی و جاسوسی است . این قشر لومپن و غیر مسئوول حاضر است ، در برابر پول و امتیازات دیگر ، به هرنوعی از جنایت و پستی ، تن در دهد . و " خاد " به خوبی توانسته بود از عهده سازمان دادن این افراد برآید.  برای ترویج بیشتر این لومپنیسم ، بعد از جذب به " خاد "  اکثرآن هارا برای مدت شش ماه و یا بیشتر به شوروی و یا کشورهای دیگر اروپای شرقی می فرستادند و با  قرار دادن هرنوع وسیلهً خوشگذرانی در اختیار آن ها ، سقوط اخلاقی شان را تسریع می کردند . این افراد ، وقتی دوباره به کشور برمی گشتند ، از نبود آن امکانات خوشگذرانی رنج می بردند و هر چیزی را که ، در رسیدن به آن جامعهً ایده آل شان ،مانع می دیدند، دشمن می پنداشتند . وقتی هم دردرس های سیاسی و معرفی سازمان ها و احزاب ضد دولتی ، توسط آمرین سیاسی شان ،تبلیغ می گردید ، دیگر شکی برای شان باقی نمی ماند که همین ها مانع رسیدن ما به جامعه یی از نوع شوروی و اروپای شرقی ، هستند . بنا بر آن هرچه بیشتر باید در از بین بردن این ها کوشید و به جامعهً مطلوب رسید . بسیار شنیده و دیده ایم که، کسانی که حداقل سوادی هم نداشته اند ، بورس شوروی و یا کشور های اروپای شرقی ، می گرفتند و برای " تحصیلات عالی " ! عازم آن کشور ها می شدند . "خاد" وظایف حساسی را در سرکوب جنبش های مردم و کشف روابط و فعالیت سازمان ها و احزاب مخالف دولت به عهده داشت و روز تا روز پوسته های بیشتری را ، به خصوص در شهر کابل ، ایجاد می نمود . این پوسته ها خانه های هر محل را زیر نظر داشتند . وقتی شخصی را" مشکوک " تشخیص می دادند ، به دستگیری اش می پرداختند ، و اکثرا" دیده شده است که اموال و اشیای قیمتی منازل را ، به تاراج می بردند . حوزه ها و سازمان های اولیه ً حزبی نیز ، دست کمی ازین پوسته های خاد نداشتند . این حوزه ها ، وقتی به دستگیری کسی می پرداختند ، بعد از طی مراحل ابتدایی تحقیق ، آنها را به مراکز خاد می فرستادند . در همه ً این مراحل ، شمه یی از اخلاق و احترام به کرامت انسانی ، در وجود این عناصر خادیست ، دیده نمی شد . انسان در یک لحظه می توانست نتیجه بگیرد که ، با کسی از نوع انسان روبروست که تنها دو پای دیگرکمبود دارد . ---------------------------------------------------------------------------------------------------- رسول پویان                                                       پس لرزه های آتشین جنگ سرد در خاورمیانه تاریخ جامعۀ بشری پر از تقابلات و تعادلات قدرتهای زورگوی جهانی بر سر منابع و ثروتهای باالفعل و باالقوۀ کرۀ زمین می باشد. پیر کهن سال تاریخ از رقابتهای خونین و جنگهای شدید استعماری در جهان (خاصه در شرق) داستانها در دل دارد. در عرصۀ تقابلات خونين و مخرب، بشر در صد سال اخیر دو جنگ ویرانگر جهانی را تجربه کرده است. در بخش نظام سازی و ساماندهی زندگی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تجارب متنوعی در دست است. پس از جنگ دوم جهانی ما ظهور جهان دو قطبی را بر محور نظام کاپیتالیزم و سوسیالیسم داشته ایم؛ در فضای جنگ سرد سران پیمان ناتو و حامیان پیمان ورشو در عرصۀ سیاسی، اقتصادی، تسلیحاتی و ایدئولوژیک عملاً باهم زورآزمایی می کردند. پس از فروپاشی نظام شوروی سابق و بهم ریزی جهان دوقطبی میدان برای پیشروی سران کشورهای عضو پیمان ناتو در خاورمیانه و جنوب آسیا خالی شد. گردانندگان ماشین خشک، خشن و ویرانگر نظامی ناتو به رهبری ایالات متحدۀ امریکا تاهنوز از تخریب و انهدام «ساختارهای ملی، مستقل و دولتی سابق» و بقایای نفوذ پیمان ورشو در خاورمیانه دست برنداشته و پس لرزه های جنگ سرد آرام نشده است. به سلسلۀ تحرکات استعمار کهن در شرق و قارۀ افریقا، پیشتازی حرکت استعماری انگلیس در آغاز سدۀ 19 میلادی در خاورمیانه و حوزۀ خلیج فارس شدت گرفت؛ کشورهای کوچک شیخ نشین خلیج و دولتهای ضعیف خاورمیانه در دام استعمار افتادند. سران بریتانیا از رقیبان اروپایی و آسیایی خود پیشی گرفتند. امپراتوری انگلیس به سبب کنترول بر هند و چین و در دست داشتن راه آبی،  به دولت عثمانی، ایران، کشورهای خلیج فارس و خاورمیانه اهمیت زیادی قایل بود. در اویل قرن بیستم بوی نفت خاورمیانه بمشام استعمار رسید و نفوذ استعماری انگلیس بر ایران، عربستان و کویت روز بروز بیشتر شد. رقابت بر سر کنترول لیبی در بین فرانسه و ایتالیا حاد گردید که به نفع ایتالیا انجامید. تونس، الجزایر و مراکش در ساحۀ نفوذ استعماری فرانسه باقی ماندند.  در جریان جنگ اول جهانی سلطۀ انگلیستان توسعه یافت و بسی محکم تر گردید. روسیه و دولت عثمانی ضعیف شدند. قوای دولت عثمانی و آلمان در مقابل نیروهای انگلیس شکست خوردند. کشور عراق در حلقۀ استعماری انگلیس درآمد و مصر تحت نفوذ بریتانیا بود. در جریان جنگ دوم جهانی دو قدرت جدید(امریکا و شوروی) وارد عرصۀ نظامی، سیاسی و اقتصادی جهان شدند. کرۀ زمین یکبار دیگر در میان دو قطب نیرومند شرق و غرب تقسیم گردید؛ زورآزمایی در فضای جنگ سرد در میان سران پیمان ناتو و طرفداران پیمان ورشو آغاز شد. جنگ ایدئولوژیکی و سیاسی و مسابقات تسلیحاتی به اوج خود رسید. در این بستر معین (که از جانب سران پیمان ناتو به رهبری آمریکا و حامیان پیمان  ورشو به رهبری روسها فعالانه کنترول و نظارت می شد) فضای عمومی برای رقابتهای اقتصادی در بین کشورهای اروپایی گشایش پیداکرد  و زمینه برای استقلال برخی از کشورهای آسیایی فراهم گردید. رهبران ملی هندوستان زنجیر استعمارقدیم انگلیس را شکستند و به استقلال دست یافتند. در چین انقلاب مردمی به پیروزی رسید. بدنبال استقلال مصر کانال سوئیز ملی شد. در عراق رژیم سلطنتی فروپاشید. اردون، فلسطین، کویت، سوریه، لیبی، شیخ نشینان خلیج فارس و غیره علیه استعمار کهن شوریدند و به نوعی استقلال رسیدند. در ایران نفت ملی شد و امریکا جای انگلیس را گرفت. در دینامیزم رقابتهای سران جهان دوقطبی زمینه برای ظهور کشورهای عدم انسلاک فراهم آمد. پس از جنگ دوم جهانی در گسترۀ کشورهای عقب نگهداشته شدۀ جهان سوم در خاورمیانه و جنوب آسیا سه خط و سه جاذبۀ ایدئولوژیک و ناسیونالیستی(پان عربیسم، پان ترکیسم و ناسیونالیزم سیاسی ایرانی بر مبنای مذهب شیعه) تبارز چشمگیر داشت؛ در مصر جمال عبدالناصر و در سوریه و عراق سران احزاب بعث از حامیان اتحاد عرب محسوب می شدند. سران ترکیه از پان ترکیسم که نخست بر بنیاد افکار اسلامی اتکا داشت، بسوی سکولاریسم غربی گام نهادند. سران ایران در قالب تنگ نظام سلطنتی (در لاک همان ناسیولیسم مذهبی) به خود پیچیده و به یک سلسله اصلاحات جدید دل خوش کردند. تجاوز نظامی قوای شوروی سابق به خاک افغانستان (بمثابۀ قلب آسیا و گرهگاه تمدنهای بزرگ شرقی) جنگ سرد و ساکن قطبین را وارد مرحلۀ آتشناک تقابل سران پیمان ورشو و ناتو و تحرکات تازه کرد. کشورهای چین و هند به بازسازی و نوسازی امور داخلی خود تمرکز کردند. جریانات سیاسی و ایدئولوژیکی ضد سوسیالیستی و طرفدار و همسو با جهان سرمایه داری در سطح وسیعی رشد و گسترش یافتند. عربستان سعودی و پاکستان به دو پایگاه ایدئولوژیک و نظامی غرب به رهبری امریکان تبدیل شدند. در ایران نظام سلطنتی فروپاشید و سد دفاعی مذهب تشیع که در عهد صفویه در مقابله با اتحاد ترکان عثمانی و ترکان ماوراءالنهر بنا شده بود، باز در اوجگیری تقابل قطبین مسلط جهانی، (در برابر جلوتازی روسها)، امکان  قد افرازی پیدا کرد. روسها در خیال نهادن یک گام به پیش مجبور به برداشتن گامها به پس شدند؛ امپراتوری شوروی فروپاشید. سران غرب به رهبری امریکا با دستپاچکی و بدون پلان پختۀ استراتیژیک جلو تازدیدند تا خلای موجود را در خاورمیانه و جنوب آسیا پر سازند. سران ناتو به نیروی ماشین خشک و خشن امریکایی و اروپایی در خاورمیانه و جنوب آسیا به ویرانگری و انهدام ساختارهای سیاسی، اقتصادی و ایدئولوژیک چپگرایانه و جاذبه ها، گرایشات و تمایلات طرفداران شوروی سابق و جریانات ضد سرمایه داری پرداختند.  سران کشورهای پیمان ناتو به فرماندهی امریکا در این راستا از انبوه نیروهای نظامی، استخباراتی، اطلاعاتی، تبلیغاتی و تخصصی پیمان ناتو و جریانات خرد و بزرگ سیاسی، ایدئولوژیک و چریکی افراطیون رنگارنگ (که به کمک سران نظامی و استخباراتی پاکستان و حکام عربستان سعودی مجهز شده بودند)، استفادۀ ابزاری کردند. این پس لرزه های آتشناک تاهنوز در خاورمیانه و جنوب آسیا ادامه دارد. بعد از حادثۀ مرموز یازدهم سپتامبر نخست قوای نظامی ناتو به رهبری امریکا در افغانستان استقرار یافتند. به دنبال آن تهاجم نظامی امریکا و انگلستان به عراق صورت گرفت و قدرت سیاسی و نظامی صدام حسین فروپاشید؛ در این سرکوب نظامی حزب بعث بعنوان جریان سیاسی و ایدئولوژیک متشکل از مارکسیسم، عربیسم و ملی گرایی غیرمذهبی خرد و خمیر گردید  در واقع سران پیمان ناتو دو نقطۀ حساس و دو پایگاه عمده را تخریب کردند و بجای آن زمینه برای ناامنی، بی ثباتی، ترور، انفجار، ویرانی و بحرانهای دنباله دار مساعد گردید. صدام حسین اگرچه قربانی عملکرد استبدادی و سیاست خودخواهانه و دیکتاتور منشانۀ خود شد؛ اما صدهاهزار نفر بیگناه، مظلوم و بیدفاع در بین این دوسنگ آسیای قدرتهای سلطه گر جهانی و در طول کشاکشهای کور و ویرانگرانۀ داخلی تلف شدند و منابع ملی و دارایی عامه نابود گردید. در لیبی در دلو 1389 خورشیدی شورش مخالفان علیه دولت معمرقذافی آغاز شد. قذافی با کودتای نظامی در سال 1969 میلادی نظام شاهی را (که در سنۀ 1951 میلادی رویکار آمده بود) در لیبی سقوط داد و جماهیرمردمی سوسیالیستی را تأسیس کرد. او با در پیش گرفتن سیاست ضد غربی، صنایع آن کشور را ملی ساخت و با استفاده از منابع نفتی موجود، مطابق به ذوق و سلیقۀ سلطان مآبانۀ خود از لیبی کشوری مرفع و غنی ساخت. می گفتند که میانگین عمر زنان در کشور لیبی 79 سال و از مردان 75 سال بوده است. بعد از فروپاشی شوروی سابق و جلوتازی قوای ناتو بسوی خاورمیانه رژیم قذافی هرچند در تزلزل افتاد؛  ولی او برای نجات مردم لیبی و دست آوردهای تاریخی آن سرزمین هرگز حاضر نشد که غرور و شوکت شاهانۀ خود را بپای شیرازه دهی یک نظام دیموکراتیک مردمی با پایگاه وسیع فدا نماید. برای سران غرب تحمل سیاستهای ناپایدار قذافی بسی دشوار می نمود. سران لیبی به رهبری قذافی چونان در خواب خرگوش فرورفته بودند که شرایط و اوضاع جدید جهانی و منطقوی را نادیده گرفتند و از آوردن هرنوع اصلاحات اساسی در نظام سیاسی کشور غفلت کردند؛ به این ترتیب زمینه برای مداخلات سران پیمان ناتو به رهبری امریکا آماده شد و پیش از این که سرهنگ قذافی بتواند از تعادل قطبین جدید مدد گیرد، رژیم  او با شورشهای پلان شده سقوط کرد. در مصر انتقال قدرت در بستر جنبش های مردمی در صف متنوع حامیان جهان غرب بوقوع پیوست و حسنی مبارک بمانند شاه ایران قربانی منافع امریکا در منطقه شد. صدای اتحاد خواهی ناسیونالیزم عربی جمال عبدالناصر و حرکت ملی و غیرمذهبی آن هرچند در زمان انورسادات به خاموشی گراییده بود؛ اما با کنار زدن حسنی مبارک و میدان دادن به جریان اخوان المسلمین بکلی سنگباران گردید. با این حرکت تازه، سران ناتو به رهبری امریکا استراتیژی خود را از نگاه سیاسی و ایدئولوژیک در مقابله با چین، روسیه و هند تقویت می سازند و آخرین نیروهای ذخیره و همسوی خود را در خاور میا نه به روی صحنه می آورند. در بحرین جنبش مردمی به نیروی سیاسی و نظامی عربستان سعودی سرکوب شد. رژیم استبدادی و ارتجاعی آل سعود نه تنها فرونپاشید؛ بلکه از حیث نظامی و اقتصادی توسط سران غرب حمایت گردید. پاکستان به آسانی به سلاح اتمی دست یافت و مصارف شش و نیم ملیارد دالری اردوی آن که از حیث بزرگی در جهان هفتم است، با خوش رویی توسط کشورهای عضو پیمان ناتو (خاصه امریکا) هماره پرداخت شده است؛ لیکن برای جلوگیری از حملات طالبان، القاعده و دیگر افراطیون از خاک پاکستان به سرزمین افغانستان در طول دو دهۀ اخیر از طرف سران ناتو هیچگاه موضع قاطع و بازدارندۀ عملی گرفته نشده است. جنبش ملیونی اصلاحات در ایران با بی اعتنایی جهان غرب سرکوب می شود؛ اما رژیم استوار قذافی با حرکت ابتدایی تعدادی ناراضی به حمایت همه جانبۀ مالی، نظامی و استخباراتی امریکا و سران ناتو سقوط می کند. این ابهامات حس کنج کاوی و تجسس آدم را تحریک می نماید. جنبش عمومی ضد شاهی(خاصه قدرت یابی روحانیون) در ایران در همآهنگی استراتیژیک و بلند مدت با جهان غرب و در مقابله با قوتهای پیمان ورشو توانست حیات نسبتاً طولانی یابد. شاید تاهنوز سران ناتو برای جایگزینی آن ضرورت عاجل ندارند؛ معمای عدم قدرت یابی جنبش مردمی اصلاحات را در ایران می بایست بدینسان در ذهن خویشتن حل کرد. در سوریه اوضاع به وخامت گراییده است و تمام نیروهای سران ناتو در جهت سرنگونی رژیم بشار اسد متمرکز شده اند. هرگاه به تاریخ سوریه پس از جنگ دوم جهانی نظر اندازیم، پیداست که نطفه های جریان احزاب بعث در این کشور بسته شد. خیزش اصلی پان عربیسم برمبنای مارکسیسم و عربیسم غیرمذهبی نخست در سوریه آغاز شد و خط فکری و سیاسی آن توسط میشل عفلق شیرازه بندی گردید. سپس به عراق، مصر و دیگر کشورهای عربی گسترش پیداکرد. به این حساب فشارهای سران پیمان ناتو بر سویه در حقیقت تداوم پس لرزه های جنگ سرد در خاورمیانه و آمادگی برای  تقابلات استراتیژیک جدید قطبین بر سر منابع انرژی منطقه بوده می تواند. اژدهای خفتۀ زرد و خرس قطبی شمال خیلی دیر از خواب بیدار شده اند؛ ویتوی قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل توسط چین و روسیه در برابر عملیات فراگیر و سنگین سیاسی، اطلاعاتی و نظامی سران پیمان ناتو بمثابه نیش داروی پس از مرگ سهراب خواهد بود. مشکل بنیادی سران احزاب بعث، طرفداران غیرمذهبی ناسیونالیزم عرب و چپگرایان ضد استعمار در سده های اخیر بويژه در دهۀ جاری، عدم شناخت ریشه های اصلی و گوهری تاریخ، فرهنگ و مدنیت بس غنی و کهن کشورهای خاورمیانه و جنوب آسیا بوده است. پس از فروپاشی شوروی سابق و جهان دوقطبی آنان نتوانستند شرایط و اوضاع نوین را درک، تحلیل و بررسی کرده و برای حفظ و بقای استقلال، آزادی، ثبات و سعادت مردم خود اصلاحات و تحولات لازم بمیان آورند. تجارب تاریخی جامعۀ انسانی به ما می آموزد که با حرکات خشک و خشن نظامی و اطلاعاتی نمی توان فرهنگ و مدنیت ساخت وبرای بشر ثبات، آرامش، صلح و سازندگی آورد. استفاده از تکنولوژی مدرن برای تخریب و ویرانی جوامع بسی سهل و آسان تر از اعمار و سازندگی است. جنگ، کشتار و خرابی هدف غایی انسان نیست. این کرۀ کوچک ما تاب و تحمل این همه کشاکش تسلیحاتی و مسابقات نظامی را ندارد. تخریب استعماری و مصنوعی ساختارهای جوامع شرقی بوسیلۀ قوای نظامی و فشارهای اطلاعاتی و استخباراتی بجز ناامنی، بی ثباتی، رعب و وحشت، قانون گریزی، تروریزم، آدم کشی، دزدی، فقر، فساد اداری و اخلاقی، استرس و اضطراب ذهنی، گسستگی روابط عاطفی، احساسی و مهربانی، برهمزدن پیوندهای عنعنوی و سنتی، بی هویتی، هرج و مرج، مافیزم، ابهام و سردرگمی بوجود آورده نمی تواند.  تجارب چند دهه (خاصه دهۀ اخیر) نشان داده است که سران کشورهای پیمان ناتو به رهبری امریکا استراتیژی سالم و روشنی برای کشورهای شرقی از جمله جوامع خاورمیانه ندارند. آنان با هجوم وسیع نظامی، استخباراتی، خبری و اطلاعاتی با فشار و زور نظامهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و ساختارهای موجود سنتی و عنعنوی را در جوامع تخریب می سازند و بجای آن طرح و پلان جامع و جا افتاده مطابق به تاریخ، فرهنگ، مدنیت و شرایط عینی و ذهنی آن جوامع برای بازسازی و نوسازی در دست نیست. مثل این که ماشین کور و کر نظامی غرب فقط قصد تخریب را دارد تا بر سر چاه های نفت خاورمیانه زانو زده و راهش را به سوی  منابع انرژی آسیان میانه باز کند. در بستر جدید و فضای پرآشوب و متشنج جاری مردم جوامع شرقی خاصه مردم کشورهای خاورمیانه لازم است به ریشه های خود برگردند و علم و تکنولوژی مدرن را بر بنیاد تاریخ، فرهنگ و مدنیت بسیار غنی و پرمایۀ خود استوار سازند. پس لرزه های جنگ سرد بزودی در دینامیزم تعادل قطبین آرام خواهد شد. می بایست از طریق سازمانها، اتحادیه ها و کنفرانسهای منطقوی اتحاد و همکاریهای اقتصادی، تجارتی، فرهنگی، تمدنی، سیاسی و امنیتی در بین کشوها و جوامع شرقی و آسیایی روز بروز افزایش یابد و روند خودباوری، اعتماد سازی، خودشناسی و کسب دانش و تجارب علمی و تکنولوژیکی دم به دم بارور و بارور تر گردد. فقط از این طریق است که می توان استقلال، آزادی، حاکمیت ملی، صلح، امنیت، ثبات و سعادت را در تمام کشورها و جوامع شرقی تأمین کرد و خاورمیانه را به صلح، امنیت و رفاه رسانید.    وقت آن است که جلو تخریبات بیشتر پس لرزه های آتشین جنگ سرد با تعادل قطبین جدید منطقوی و جهانی بر بنیاد تفاهم و همکاری تمدنهای ریشه دار بشری در شرق گرفته شود. در این عرصه گاه پر آشوب بایست کشورهای قوی چین، هندوستان و روسیه نقش فعال تر و عملی تری به عهده گیرند و ضرورت تعادل صلح آمیز، امن و مطمئن را با کشورهای اروپا و امریکا به طور جدی مطرح کنند.