دکتور پرویز آرزو
هریرود نگاهش...
هریرود دو چشمانت زلال آشنایی هاست
"سیه مو"ی نگاهت را "جلالی" تا ابد شیداست
كبوتر های این بام از تو پیغامی نیاوردند
بگو در "نامۀ دوری" ، چرا این قدر واویلاست؟
سحرگاهان که می خیزد نسیم از خوابِ آبادی
تنش زخمی، خرابی در تمام هستی اش برپاست
نمی دانی چه سان سردم، نمی دانی چه سان تنها
نمی دانم چرا مهتاب دل در بند یلدا هاست
شب است و ریشۀ مهتاب در خاک جدایی ها
و در تابوت شبنم پشت دیوار زمان "فردا" ست
به دریا ها بده پیغام... من امروز می گریم
نکن اسراف اشکت را! دلم از نسل ماهی هاست
سیه مو! چای سبزی زیر تاک خاطراتی دور
درین هستی همین یک جرعه رویا، آرزوی ماست...
پرویز آرزو، زمستان 1391
علی احمد زرگر زرگرپور
نشوه ای خواب
خسته وزاروخرابم امشب
بگذارید
به خوابم امشب
بگذارید که بی غم باشم
فارغ ازغصه ی عالم باشم
سرِشب تا به سحربیدارم
این
شبِ تیره دهد آزارم
آتش افتاده چو درآب وگلم
دیده بینایم و بیدار دلم
راحتی بهر گرفتار کجاست
خواب
در دیده ی بیدارکجاست
ای بسا دیده که خوابش مرده
خواب
را وهم به یغما برده
سوختم از شررِ بی خوابی
خواب
کن دیده که آبی یابی
همه اطفال چمن در خوابند
تا
به گردن همگی درآبند
همه بیخود زخمِ غفلت خویش
جای
نوشینه به کامِ همه نیش
یا که سرمستَ شرابِ لب ونوش
غرق
عیشند همه تا دمِ گوش
تن به صد عیش گرفتار شد
ه سرخوشی رونقِ بازار شده
از تنِ خویش هوس ریخته اند
فتنه
از دود نفس ریخته اند
از خُمِ تفرقه صهبا زده اند
جرعه
کم بود که دریا زده اند
بی تفاوت شده گانند همه
ز
کی پنهان که عیانند همه
های ! ای قافله ی خواب زده
خیمه
در معبر سیلاب زده
تابکی خواب هراسان دیدن
خواب
دردشت پریشان دیدن
رفته ازکف همه ای بود و نبود
آب
آتش شده آتش همه دود
چشم دل بازنمایید کنون
چون هما بال گشایید کنون
آمده فرست بیداری تان
نیست
این خلسه زهوشیاری تان
بخود آیید ازاین نشوه ای خواب
تا
رهید عاقبت از بند عذاب
***
- قیوم بشیرهروی
ملبورن- آسترالیا
یازدهم جنوری 2014
خیر خواهی
دوستان حرف دلِ خسته ی من گوش کنید
شربت مهر و محبت همگی نوش کنید
دست یاری بدهید بر همه یاران وطن
شعلهِ بغض و عداوت همه خاموش کنید
در زمانیکه وطن طالب خیرخواهی ماستهمگی از دل و جان در ره ی آن کوش کنیدطفل بیچاره ِ ما زخمی بیداد و جفاستمتحد باشید و با مهر در آغوش کنیداز خدا بهر و طن صلح و صفا می طلبممیدهد مژده « بشیر » غصه فراموش کنید
صید عاشقانه
دلم گرفته نگارا چرا بهانه کنم
به آرزوی دو زلف توام که شانه کنم
غمم فزون شده از درد بی کسی امشب
خدا کند مددی وصل شاعرانه کنم
سکوت شب همه جا میبرد به غصه مرا
خوشا شبی که هوای تو دلبرانه کنم
به صبح صادق زیبای زنده گانی خود
ترا بکلبه ی عشق صید عاشقانه کنم
به باغ مهر و وفایت دلم روانه شده
خدا کند به سرای تو آشیانه کنم
« بشیر» بیا که دلِ بینوا ی من نالد
چه می شود ز تو من یادِ عارفانه کنم- -------------------------------------------------
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen