چند پارچه شعر و چند نبشته به مناسبت رانش زمین . . .

صاعقه احراری 

                نه مادر را خبر از مرگ فرزند 

                         نه فرزند واقف از احوال آنان

                 

  به مناسبت واقعۀ ناگوارِ رانش زمين در بدخشان 

به درمان سازيد درد ضعيفان            بكوشيد اي وطنداران افغان 

كه اكنون سخت زارند مردم ما          بهر نوع ياري و امداد و احسان 

شويد جمع گردهم از بهرخدمت        پي بهبود احوال عزيزان 

همه داغ وطن در سينه بردند           بخاك تيره در اندوه و حرمان

وقوع واقعات قهرخدايي است         كه مي سازد به آني ملك ويران 

           

مصيبت بر مصيبت مي فزايد           و انسان عاجز است از مانع آن 

همه معذوب و ويران وسرازير         بهر سو پايمال و زار و نالان 

همه تن ها بخون آلود و زخمي        همه احوال شان يكسر پريشان 

ندارند ياوري در اين مصيبت          نه آثاري ز خويش و غمگساران 

نه شام گورو نه ختم ومحافل           نه يادي از رسوم كامل شان 

نه مادر را خبر از مرگ فرزند        نه فرزند واقف از احوال آنان 

نه درمانگاه و اسباب ووسايل          كه گردد مرهمي بر زخم سوزان 

بكوشيد اي وطنداران به ياري         كه جاي امتحان است حال ايشان 

.........................................................................................................

جگر گوشه های مان در ولایت بدخشان به کمک من و تو نیازمندند!
نگذاراین نهال های سبز خشکیده از بین بروند!

                         

درین روز سخت ، درین شام تاریک و درین لحظات تلخ نباید ساکت ماند ....!
آدرس بانکی برای کودکان نیازمند :
KINDER IN NOT e.V
Deutsche Bank Leipzig
IBAN: DE9486070024 0154363600
BIC (SWIFT) DEUTDEBDLEG

................................................................................................................................................

           چند پارچه شعر و چند نبشته به مناسبت رانش زمین در ارگوی بدخشان


             
      ..................................................................................................

هما امیری     

                

                          

                                    به مادران داغدیدۀ سیل وزلزله    

                                                 

                                                           

ای طفل تب آلودهء ارگوی بدخشان             

ای غنچۀ ناز دل غمگین

 در بستر درد باز فتادی.

چون برگ به سیلاب فتادی،

 از چشم و دل مادر غمگین که پیدا ست.

 خشکیده دلی است.

 آن غنچۀ پژمرده ء بی برگ،

 کجا باز ستاند

 برگی که پرپرشد و توفان ببردش.

ره بسته و در بسته است،

 با یآس در آمیخته است

سیلی که بـبرد ش همه هستی

داغیست که بر سینه غم دیده نشانده ست.

برسینۀ آن مادر دردمند

که دیروز،

 میگفت:

            ثمرعمر مرا ، سیل ربوده ست،

 برگی دیگر!

 اهریمن پنهان بلعیده ست،

 فریاد از آن مادر مجبور ،

 که طفلم کجا شد؟                                 

من بوسه زنم، بوسه و فریاد بر آرم

 کای مادر حیران !

 سیلی که فرزند ترا برد،

 اهریمن بی رحم کز همسایۀ گریان ترا خورد،

در ماتم وسوگ ،

همگی داغ نشانده است.

 در سوگ تو بنشستم ، از دور بنالم:

 اشکی ز دلم را

                    نثار تو نمایم .

.................................................................................................................................................

دکتر عبدالغفور آرزو  

دوستان صاحبدل ! پاره های دل خونین من، به آهنگ دو بیتی فواره زده، جهت همآوایی و همدلی با مردم سرافراز بدخشان تقدیم می نمایم:
بدخشان سوز ماتم داره امشب
غریوِ غصّه و غم داره امشب
دل آمو به آیینی حسینی
خداوندا محرّم داره امشب

گل از موج مصیبت خار گردید
قفس آیینه دارِ دار گردید
نویسم با عصای موسوی هان !
زمین جنبید و آدمخوار گردید

مگو در روستای «آب باریک»
جهان شد تیره و خورشید تاریک
سرود همدلی را کرده انشا
هزاره، ازبک و پشتون و تاجیک

بدخشان خشم آجین است ای دوست
سَرِ پامیر پایین است ای دوست
به چشمِ باور لعل آشنایان
بدخشان اشک خونین است ای دوست

..............................................................................................................................................

نورالله وثوق      

به مصیبت رسیدگان رانش زمین در بدخشان

فصل تباه 

امشب دلم گرفته بیاد نگاه تان 

وان لحظه های آخر فصل تباه تان 

آوار ها بپای شما بوسه می زنند 

افتاده اند روی سر بی پناه تان 

مثل دلم پریده به آنسوی زندگی 

رنگ بهار تازه ی آواز ماه تان 

مادر به لرزه از بر تان دل بریده است 

گم گشته در دو دیده ی با با نگاه تان 

آری کسی ز ریشه درو کرده عشق را 

وان چشمکان غرق مصیبت گواه تان 

با صد هزار وسوسه می پرسم ازدلم 

آخر چه کس نشانده به رو ز سیاه تان 

دادند آسمان و زمین دست را به هم 

دستان شان فکنده به اعماق چاه تان 

مشق نگاه تان همه را مهر می نوشت 

در دفتر زمانه چه بود اشتباه تان 

گلبوته ها ی قالی احساس می شود 

هر سو به دست دیده ی من فرش راه تان 

...

کوهِ غم

نگاهِ پُر نمی داره بدخشان

هوای همدمی داره بدخشان

قدِ اوزیرِ بارِ ناله خم شد

به دل کوهِ غمی داره بدخشان

...

اسیرِماتم 

جگرسوز غمت گشتم بدخشان

اسیرِ ماتمت گشتم بدخشان

دلم دم برنمی آرد به شادی

دمی تا همدمت گشتم بدخشان

....

دشتِ فریاد

تماشایی بیدادم خدایا

فرارِ دشتِ فریادم خدایا

فغانستان آه وناله گشتم

نکردی از چه رویادم خدایا

...

ناله آباد

نه قارونم نه شدّادم خدایا

غریبِ ناله آبادم خدایا

تُهی دستِ جهانِ شور وشادی 

پُر از جریانِ فریادم خدایا

...

بارِ فریاد 

  فراموشم کجا یادِ شما را 

در آغوشم کشم دادِ شما را 

بُرم تا آنسویِ معراجِ وجدان 

به دوشم بارِ فریادِ شمارا

...

خدایا کمی وجدان!

لباس ودارو ودرمان بیاور

نگفتم این بیاور آن بیاور

خدواندا براین بالانشینان

ازان بالا کمی وجدان بیاور

....

عزای گلشن

زمین واکرده پهنای دهن را

فرو برده در ودشت ودمن را

نشانده درعزای گلشنِ عشق

هزاران درهزاران انجمن را

...

یاران غم 

سوایِ محفلِ ماتم ندیدیم 

به زخمِ آرزو مرهم ندیدیم 

کجاشد ریزشِ بارانِ شادی ؟ 

کزین بارش به غیرِ غم ندیدیم 

....

دیگ صبر

 نفس ازچنگ ما دررفته دنیا 

خبر درکوچه ودر رفته دنیا 

خودم راپیش چشمت میدهم در 

که دیگ صبر من سررفته دنیا 

...

 سیل فریاد 

دل درد آورم گم گشته اینجا 

زبس دنبال مردم گشته اینجا 

نفسهایم میان سیل فریاد 

گرفتار تلاطم گشته اینجا 

                                           ^^^

حبیبه کوهستانی      

محکوم به گور ...

چیست انچه میشنوم
مگر قلبی میتپد در دیار مرده گان ؟
ایا زنده بدوشان
قطره قطره مرگ مینوشند ز جام هست شان ؟
صدای زندگی !
زیر اوار کفر مرگ، فریاد می کشد
خاک سیه نفس میکشد مگر هنوز؟
در هر لگام نامردان این زمان
بوی مرگ نشسته ست
کفن میدرند !
نعش ها کوه گشته اند
در گور زنده گان
بدخش بر من ببخش،
برون کن مرا ای نا مرد از درون خاک
نماز جعل بر من مخوان
گرم ست رگ رگ جانم
بهتان مبند بر خدا
که جاریست بر لبم
سروده ی ازادی
نام زندگیست بر لبم هنوز ...!
تکرار زندگیست بر لبم هنوز ...!

                                      ^^^
...............................................................................................................................................


  مصلح سلجوقی    

                               بر نعش برگ خنده ي ديوان كشيده اي 

بر نعش برگ خنده ي ديوان كشيده اي 

اي روزگار تلخ چه آسان كشيده اي 

بر استان رانش آن كوه , بي خبر 

گوري به خط سرخ بدخشان كشيده اي

از انزجار حادثه بر دفتري يقين 

اشكال بي مروت توفان كشيده اي 

قلبي ز شرمساري وجدان گرفت و رفت 

اشكي به چشم خسته ي طفلان كشيده اي 

داغ عزيز زنده يي آوار مرده را 

نقش سياه و سينه ي انسان كشيده اي 

فرياد العتش ز گلوي شنيده بود 

فرزند مادري كه پريشان كشيده اي 

بيدار بود و باز نفس مي كشيد وگفت

اي واي مادرم ، توچه از جان كشيده اي 

اين داستان مرگ تو و خنده ي كسان 

بر دره هاي سبزبدخشان كشيده اي

در سوگ شهداي زنده به گور شده در ارگو بدخشان 

احساس ! مرده اي ، كجا ؟

آيا تو خفته اي ، چرا ؟

ديوار ها شكست 

حرفي نگفته اي ، بما

احساس بي وطن 

احساس بي سخن

ازما تو بوده اي ، جدا 

نعش شكوفه ها 

درد از جوانه ها 

در پايبند كوه 

ديدي تو اين جفا ؟ 

اما نگفته اي 

يك يك كلام ما 

از كار كرد خلق 

از كار تو 

از كار ما 

اشفته شد زمين 

در بستري زمان 

آن كوه نا بكار 

آن كوه بي هنر 

وان ريگزار سرد 

قامت كشيده است 

ندانسته در كجا ؟!

...................................................................................................................................................

پرتو نادری         

خدایا اینجا هنوز بنده گانت
در سوگ مرگ من 
عکس یادگاری میگرند*
و به جای نماز بر جنازه ام
لبخند نثار جسد بی کفنم میکنند

*در عکس. نعمت الله شهرانی مشاور رییس جمهور. گلالی اکبری سناتور بدخشان،.آصف رحیمی وزیر زراعت

               

پرتو نادری 
چهارتکبیر غیابی بر دولتی فرو رفته در آوار فساد!  

یک دره گورستان، دره ای که دیروز باریک آب نام داشت در ولسوالی ارگوی بدخشان و امروز به یک بدخشان گورستان بدل شده است. یک روز ماتم ملی، بیرق های نیمه افراشته؛ اما نمی دانم که فریاد سیلاب برده گان فاریاب تا جوزجان ، سرپل و به خاک خفته گان بدخشان را در درۀ باریک آب اریکه نیشینان این سرزمین خون وآتش، با چه گوشی شنیدند! با گوش جان یا گوش سیاست! آیا دردی را هم احساس کردند ! ما در برابر حادثه ها شکست می خوردیم. دولتی که خود از درون حادثه بیرون شده است در برابر حادثه یی در ولایتی چنین از پای می افتد!
جنازۀ غیابی می خوانیم، چه معلوم که چند تن هنوز در دل خاک نفس می گشیدند، چه می دانیم که چند تن دیگر هنوز در آن گورستان نفس می کشند. تا سخن از جنازۀ غیابی بلند شد، همه گان یک صدا گفتند که این یگانه راه است. نمی دانم دانشمندان دین در این پیوند چه می گویند که هنوز اعتماد کامل بر جان دادن به خاک خفته گان وجود ندارد، چگونه می شود بر آن ها نماز جنازه خواند! این پرسش را می توانم مطرح کرد که اگر برای آقایون روشن می بود که در عمق پنجاه متری یک خاک نرم دفینۀ از سکه ها و جواهر و جود دارد، آیا همین گونه دست زیر الاشه می نشستند و یا این که شبانه ها دور از نگاه مردم با چنگ و دندان به کاوش می پرداختند! گورستان درۀ باریک آب به نماد روشنی از زنده گی در افغانستان بدل شده است. سرزمینی که خود به گورستان زنده به گوران بدل شده است. مگر این سرزمین برای مردمانش هنوز گورستان زنده به گوران نیست؟ ما همه گان جنازه های خود را بر دوش می کشیم. بی آن که بدانیم. هر کوچه خودگورستانی است. هر دره گورستانی است. کابل خود گورستانی زنده ه است و ما آرام آرام زنده گی خود را پس می دهیم به مانند آن کودک و آن زنی که در دل انبوه خاک و سنگ نفس های زنده گی خود را پس می دهند. سه صد خانواده در دل خاک و ما روی گور بزرگی و گروهی آنان، تنها از این در و آن سخن می گوییم. گاهی هم تصویر های فیس بوکی می گیریم تا برای دیگران هم دردی کاذب خود را به نمایش بگذاریم! سیاست گران بی عاطقۀ ما حتا می خواهند با مرگ گروهی مردم هم، سیاسی برخورد کنند. شاید راه دیگری ندارند، این انسان بودن است و انسانی اندیشیدن است که ما را به سخن انسانی و برخورد انسانی وا می دارد. من این همه سخن رانی ها را شنیدم. دردی در سخنان آنان احساس نکردم.
فکر می شود که در ارگ هیچ اندوهی نه از فریادی در جوزجان بیدار شده است و نه هم از صدای ویرانگر لغزش کوه روی درۀ باریک آب در بدخشان و زنده به گور شدن سه صد خانواده. در ارگ همه اش چانه زدن های سیاسی برای یک معاملۀ دیگر است. همان گونه که در روزی تابوت بیست ویک جوان شهید در غازی آباد کنر را برای خانواده های شان تسلیم می دادند ، آن روز ریس جمهور به سبب مصروفیت های سیاسی اش از ارگ بیرون نیامد تا در آن مراسم پیام به خانواده های آن سربازان جان باخته در راه دفاع از این سرزمین بفرستد! آن روز رییس جمهور مصروف چانه زدن های سیاسی در ارگ بود. این بار نیز ریسس جمهور به سبب مصروفیت های این چنینی خویش نمی تواند فرصتی برای هم دردی مردم بدخشان پیدا کند. آشنا رحمی نکرد؛ اما دل بیگانه سوخت. رییس جمهور امریکا در همان روز پیام می فرستد و بعد با کرزی شاید بعد از یک سال تماس تیلفونی می گیرد و وعدۀ هر گونه کمک را می دهد!
رییس جمهور شاید بیشتر از هرچیز دیگر نگران جایگاه خویش در نظام آینده است. در ارگ همه اش معاملۀ است که رییس جمهور چگونه باید بتواند تا جایگاهش را در نظام آینده تثبیت کند. اعلان یک روز ماتم ملی زیر فشار ذهنیت مردم و فشار شماری از نماینده گان مردم در پارلمان و تمام.
آخرین گزارش های رسیده بیان گر آن است که هنوز انبوهی از خانواده های نجات یافته از این مصیبت، در هوای آزاد به سر می برند. آسمان سرد، لحاف شبانه یی انان است و زمین سخت دوشکی که زیر پا دارند، سنگ یا هم کلوخ پاره یی بالشت آنان. دولت نشان داد که از کمترین تجربۀ مدیریت بحران بر خوردار نیست، هرچند این دولت خود دولت بحران است. رفتند آقایون بر گزیده و بر بدخشان منت بزرگ گذاشتند و بعد چند بلوف و گزافه و بر گشت دوباره و مردمان وامانده در زیر آسمان که تا بی نهایت باز است!
وقتی یکی از نماینده گان بدخشان در مجلس از یکی از بلند پایه گان بدخشان می پرسد که چرا پول نقدی را که کمک شده است در میان مردم توزیع نمی کنید؟ آن مرد حسابی در پاسخ می گوید که باید نخست، مساله را سجل کنیم و اسناد تهیه کنیم! این گونه کمک رسانی به همان داستان نوش دارو و شهراب می ماند.
در گزارشی شنیدم که برای بیجا شده گان گندم توزیع کرده اند، اما آسیایی روی تپه ها وجود ندارد، تا گندم را آرد کنند. برای آن ها برنج و روغن داده اند؛ اما مواد سوختی نیست تا چیزی بپزند. تا دیروز آن ها در هوای آزاد به سر می بردند. در گزارش دیگری شنیدم که زنده مانده گان آرزو مرگ می کنند. شاید حس می کنند که به خاک خفته گان دیگر آسوده شده اند. این نگرانی وجود دارد که اگر وضعیت مهار نشود تا چند روز دیگر بیماری های واگیری در میان مردم پدید آید. شکم گرسنه هیچ منطقی را نمی پذیرد. وقتی اب نیست، نان نیست، سرپناه نیست ، برای بیماران و زخمی ها دارو و درمانی نیست، پس چگونه زنده مانده گان آرزوی مرگ نکنند!
آن چه را که این رویداد خانمان سوز وجانکاه نشان داد، این است که باوجود مشکلاتی که مافیاهای قومی ظرف یک دهه و اندی در کشور پدید آورند اند، مردم افغانستان درد هم دیگر را حس می کنند. شیون بدخشان را در قندهار ، هلمند ، جلال آبادف هرات ، بلخ و بامیان و ولایات دیگر شنیدند. این روز ها مردم افغانستان به ابتکار خود دست اندرکار گرد آوری کمک برای بدخشان و ولایت مصیبت زدۀ دیگر اند. چنین کمک های نشان می دهد که گونه یی از فرهنگی شهروندی در افغانستان در حال شکل گیری است. باید چنین فرهنگی را ژرفا و گسترش بیشتری داد. مردم افغانستان می توانند از مصیبت های بیاموزند و همین گونه که در چنین مصیبت هایی در کنار هم قرار می گیرند در پروسه های سیاسی و اجتماعی نیز باید در کنار هم قرار گیرند! دولت های را ناگزیر به پاسخ گویی کنند، این نکتۀ بسیار مهمی است.
نکتۀ آخر این که باید از کمک های مردم مدیریت درستی صورت گیرد. کمک های مناسب در موقع مناسب برای آنان رسانده شود. برای آن که چنین فاجعه یی اگر به درستی مدیریت نشود خود می تواند سرچشمۀ فاجعه های بزرگ انسانی دیگری شود. چند هزار انسان بی سرپنانه ، گرسنه ، افسرده و حادثه دیده را هر گونه خطری تهید می کند. آن ها هم اکنون در وضعیتی بدون سرپناه به سر می برند که باران های بهاری می تواند یک بار دیگر فاجعۀ دیگری را در منطقه به وجود آورد. پیدایی بیماری های واگیر خطری دیگری است که چنین حوادثی همیشه در پی دارد.
انسان ها در چنین وضعیتی به کمک های روانی بیشتر نیاز دارند، دل شکسته اند، احساس تنهایی می کنند، افسرده و نا امید اند با چشمان خود حادثه را دیده اند و فرو رفته نزدیکان را در کام سیلاب ها و در کام آژدهای کوه. چه دشوار است که تو زنده بمانی و بعد پارۀ جگرت را ببینی که در کام سیلابی فرو می رود و یا هم در کام آژدهای فرود آمده از کوه.
اگر این رییس جمهور هفت کوه سیاه در میان، باری می رفت و آستین مبارک بر می زد، بیلی بر می داشت و مشت خاکی از آن گورستان زنده به گوران بر می داشت، می دانید که چه هیجانی در میان مردم پدید می آمد! این دولت اگر وسایلی برای مردم فراهم می کرد من باور دارم که آنان خود جگر گوشه های خود را زنده و یا مرده از زیر خاک بیرون می آوردند. آیا معاونان او چنین کردند، نه هرگز نه! شاید هم رییس جمهور و معاونان او چندان هم ملامت نباشند. برای آن که شنیده ام که در رگ های آنان خون سفید جریان دارد، ریه های و شش های پاستوریزۀ شان در برابر خاک حساسیت دارد!
حال دولت می خواهد برای قربانیان درۀ باریک آب نماز جنازۀ غیابی بخواند؛ اما چه کسی بر این دولتی که چنان آزدهای سرما زده ای زمستانی مرده است، باید نماز جنازه بخواند. من در این چند سطر کوتاه نماز جنازۀ غیابی بر این دولت خواندم، نامت ناستوده باد ای دولت مافیایی و جایگاهت جهنم تاریخ!
پرتو نادری
                                             ^^^

میر حسین مهدوی 

عکس یادگاری بر گور دسته جمعی

لطفا یکنفر به من کمک کند و بگوید که در این عکس چه می بیند. از روزی که بدخشان لعل هایش را از ما پس گرفت و آنها را در گهواره ای در ارگو برای همیشه پنهان کرد،من مغزم خوب کار نمی کند.. چیزی که من در این عکس می بینم یک وزیر است، یک وکیل و یک مشاور، هم هر سه هم عالی رتبه اند هم هرسه تحصیل کرده و با سواد. این سه تن، نمایندگان رئیس جمهور کشور اند که برای مقابله با فاجعه ی بدخشان به این منطقه آمده اند. تا اینجای قضیه را می فهمم، سئوال من اینست که چرا این سه نفر در چنین جایی عکس یادگاری می گیرند؟ این صحنه چه دارد که به درد عکس یادگاری بخورد؟ عکس یادگاری را معمولا در جایی می گیرند که یادگاری باشد. پارک زیبایی، پل قشنگی، ساختمان باشکوهی، در کنار مجسمه ی قدیمی و یا چیزهای دیگری از این دست. اما گور دسته جمعی سه هزار نفر چه چیزی برای عکس گرفتن دارد؟ من مطمئنم که این سه تن، هر سه تن شان سفرهای خارجی زیاد رفته اند، سفرهای داخلی زیاد رفته اند و می دانند که جاهای زیادی برای جلوه و خودنمایی وجود دارد و در کنار هرکدام از آن صحنه ها می شود صد ها عکس یادگاری گرفت. اما یک گور دسته جمعی چه چیزی را می تواند به عکس این هیئت عالیرتبه اضافه کند؟

اگر یکی از این دو هزار و هفتصد تن، فقط یکی از این آدم هایی که به گام گور شدند ربط و نسبتی با یکی این سه تن می داشت، مثلا برادر یکی از آنها می بود، قضیه کاملا فرق می کرد. در آن صورت کار این هیئت گریه و زاری بود، تسلیت گفتن و تسلیت شنیدن بود. روزنامه ها پر از پیام تسلیت می شدند، مراسم ختم و فاتحه ی آنچنانی گرفته می شد. همه ی این کارهای مرسوم – و صد البته مقبول- می شد اما یک کار به هیچ عنوان نمی شد. این سه تن دیگر وقت و حوصله ای برای گرفتن عکس دسته جمعی و احیانا تقدیم تبسم و رد و بدل کردن لبخند نمی داشتند.

نه، حتی تصورش را هم نمی کنم که این سه تن همه ی مردم افغانستان را برادران و خواهران خود به شمار بیاورند. بنابراین خواهش می کنم که آن شعر بسیار معروف حضرت سعدی را اینجا نخوانید که برای این سه تن قطعا بنی آدم اعضای یک پیکر نیستند. اگر بنی آدم برای این سه آدم اعضای یک پیکر می بودند، درد که چه عرض کنم، مرگ چند هزار عضو دیگر این اعضا را حتما بیقرار می کرد. می بینید که این اعضای عزیز جامعه ی انسانی اصلا بیقرار به نظر نمی رسند. کسی که بیقرار باشد ، بیقرار است و بیقراری حالی برای عکس یادگاری گرفتن نمی گذارد.این مسایل را به خوبی می فهمم. چیزی که من از شما می خواهم تا برای فهمیدنش مرا کمک کنید این است که این آدم ها، این هیئت عالیرتبه رئیس جمهور چگونه توانسته اند بالای جنازه ی نزدیک به سه هزار نفر اینقدر بی خیال باشند؟ مثل اینکه به پارک ملی واشتگتن دی سی رفته باشند، گل از گل شان بازشده است. ما را چه شده است مردم؟ این ها قبل از اینکه وزیر ، وکیل و مشاور باشند انسان اند. آن انسانیت شان کجا رفته است؟ 

اصلا سه هزار انسان نه، فرض کند که آنجا گور دسته جمعی سه هزار پرنده است، مثلا سه هزار کبوتر. شما حاضرید که بر روی گور دسته جمعی سه هزار کبوتر اینطوری عکس یادگاری بگیرید؟ پس این مقامات عالیرتبه چطور بر گور سه هزار انسان این سان سرخوشند و عکس یادگاری می گیرند

                                                 ^^^

دکتر پرویز آرزو  

یک عکس یادگاری، در پای گور مردم
دنیای شاخداریست، روییده از بشر دُم...

                                      ^^^

نصیرمهرین
گرامی دکتر پرویز آرزو، حدود دوساعت می شود که از مسافرت برگشته وبه موضوع بدخشان مشغول هستم. از رنج ناشی ازآن مصیبت چیزی نمی نویسم. حواسم بیشتر متمرکز است به این نیاز که در کنار عزیزان کمک کننده باشیم. اما، مشاهدۀ "عکس یادگاری" لعنتی پس از هر دقیقه یی به چشم ام ظاهر می شود واذیتم می کند. قالین سرخ در زیر پای آنان، یاد آور سیل خونی است که پایان تر در خاک ریخته است. آری، زمین را آب فرا گیرد، مرغابی را تا لنگنش. تردیدی ندارم که در آن جمع شاهد برداشتن" عکس یادگاری"، کسان بسیاری بوده اند با این سخن در سینه که : من در چه خیال ویار در چه خیال بنابراین احساس، آن چه را در بالا از شما خواندم، بردلم نشست.

                                    ^^^

علی احمد زرگرپور    

یک آسمان دل

زمین درزیرِپا میلرزد امروز
بدخشانِ شما میلرزد امروز
خدا : یک آسمان دل گشته ساکت
بزیرِخاک ، یا میلرزد امروز

                             ^^^
..........................................................................................................

یلدا صبور   

....

خداوندا بر من ببخش ، شاید دارم کفر میگم 

مگر سرزمین مرا دوزخ روی زمینت برگُزیده ای؟

آخر کدام رنج را زود تر باید تحمل کرد ؟! 

بغض گلویم اذیتم میکند ... واژگان یخ زده و سرد در افکار پریشانم مرا همراه نیستند . 

جز آنکه دوباره بر تو پناه بیاورم و رحمت خدایی اترا برای ملت زخم خورده ام طلب کنم . 

ای خداوند عالمیان به این ملت درد کشیده ام رحمت کن !

..................................................................................................................................

    

اهدا به همو طنان بدخشانی ام

نوشته : نذیر ظفر

۵ / ۵ / ۲۰۱۴

لویزیانا – امریکا

****

ای مهد لعل خیز چرا غم گرفته ئی

از گرد باد حادثه؛  ماتم گر فته ئی

گویی که درد واقعه پیهم گرفته ئی

از اشک غصه دیدهِ پر نم گرفته ئی

دردا ! فزوده شد به غم و درد های من

گوش فلــــــک دریده فغان  و نوای من

بر زیر خاک گـــــشته غریبان میهنم

آتش ز بار غصه رجوع کرده در تنم

با لا گرفتــــــــــه دود زامواج شیونم

رو سوی آسمــــــان خدا داد می زنم

کای کر دگار قسمت افغان چرا غمست

دایم به فقرو غصه و در آه و ماتمست

در هر کجای بسته به غم میشود غریب

پامال از حــــصول نعــم میشود غریب

در زیر چکمه های ستم میشود غریب

در حا دثات طـــــعمهِ بم میشود غریب

جبـــار ها به کاخ دلارا نشسته اند

با جام پر زعشرت مینا نشسته اند

یاد خـــدا و فکـــــر غریبان نمیکنند

دردی کسی به امتعه درمان نمیکنند

فکری بخیر خواهی انسان نمیکنند

آسوده اند و غصه ِ دوران نمیکنند

ریزد بلا و غصه همه بر سر غریب

هردم بخاک یاءس شود پیکر غریب

نی رهبری که بر وطــن ما پدر شود

از حال زار ملـــت مسـکین خبر شود

نی یاوری که از غم ما خونجگر شود

کی شامهای غصـــــهِ ملت سحر شود؟

نذیر ظفر

شعر جناب نذیر ظفر از سایت وزین 24 ساعت گرفته شده است

                                                               ^^^

نصیرمهرین        

                

    گفتم از حال بدخشان بگو ، خون گریست. 

                        

خبرتکاندهنده واندوهبار بود. چه توان کرد، جز این که :

- روح قربانیان را شاد بخواهیم.

- به بازمانده گان آن ها، ابراز تسلیت نمائیم.

- آرزو نمائیم رقم قربانیان بیشتر نشود.

- به تحسین وتمجید فداکارانی بپردازیم که داوطلبانه در پی انجام خدمت به مردم ومنطقه استند. جوانان وعزیزانی که می دانند، شاید تکانۀ دیگری نیز به سراغ زمین منطقه بیاید.

- به تلاش هایی که در خارج برای کمک رسانی صورت می گیرد، بپیوندیم

- به منابع دولتی گوشزد پیهم شود، که دست از انفعال، بیروکراسی وبی برنامه گی بردارند؛ وبا مدیریت لازم به امور ناشی از این مصیبت رسیده گی کنند.

- به هر نوع کمک های میسر ومقدور جهانی برای مردم آسیب دیده، لبیک گفته شود. 

با این همه، هیچ گمانی نیست که رنج ها ودرد های مردم آسیب دیده بسیار اند، درد هایی که نتوان از رنج ناشی از آن، به دور زیست.

.............................................................................................................................................................

عتیق الله مولوی          


                                                 

خدایا ! اینها مخلوق تو استند اینها بندگان بیچاره وضعیف تو استند اینها نه خون ریختند و نه برکسی تجاوزکردند اینها راتو نفس دادی وزندگی را بر اینها تو تحمیل کرد ی ، گناه اینها چیست ؟ که یک عمر در فقر و مریضی وبدبختی وبیچاره گی زندگی کنند ، مگر این همه فلاکت موجود برآنان کافی نبود که تازه زمین تو هم این بیچاره هارا آرم نگذاشت و ابنچنین مورد خشم قرارداد وبلعید ، خودت میدانی که اینها همان کسانی استند که کمتر نافرمانی تورا کردند این بیچاره ها بادقت حلال تورا حلال وحرام تور ا حرام دانستند ،پنج وقت نما زتورا در مساجد اداکردند اینها دوستان تو اند ولی در کجای دنیا ست که پایان دوستی اینچنین باشد ، آگر باشد که امتحان شان میکنید کجای اینها وکجای ما به امتحان می ماند ،اصلا اینها کجا شوق رفتن دانشگاه را کردند که به امتحان کانکور نیاز داشته باشند، امتحانت رابگذار به همان ابراهیم به همان موسی و عیسی ومحمد (علیهم السلام ) مارا به امتحان چه کار ما بندگان بیچاره وناتوان و عاجزوامنده استیم چند روزی زنده گی در شان آدم میخواهیم وتو میدانی که به جز ازدرگاه تو پناه گاای نداریم ....وباما بیچاره ها در حد توان ما معامله کن (( ربنا ولا تحمل علينا إصرا كما حملته على الذين من قبلنا ربنا ولا تحملنا ما لا طاقة لنا به))