اشعاری از : جناب میرحسین مهدوی ، بانو ح. کوهستانی ، جناب نورالله وثوق و جناب ولی پوپل.

میرحسین مهدوی   

                           جنگ 

خاک آنچنان خسته بود

که گیاه

        چون گناه کبیره ای

       به ذهنش هم خطور نمی کرد

آب

   به آرامش ابدی رسیده بود

و آسمان

        حتی از سمت آن منطقه هم

                                             عبور نمی کرد.

سنگ ها

سنگ

        سنگ

               روی هم می نشستند

و بی آنکه زهره ترک شوند

بین من و مرگ فاصله می انداختند.

سنگ

    سنگتر

         سنگر

و من، چون سنگی سخت

تفنگی در دست

سنگر به سنگر

در به در

                   به دنبال کسی که نمی شناختم می گشتم

از لبانم مرگ می بارید

                           از دستانم

                                       از دستارم

گویا مرگ

یگانه راه زندگی من بود

خونم

خسته، خشماگین

در میان رگ هایم

                     بی صبرانه

                                    انتظار می کشید

تا یکراست

               دردل خاک

                          سرازیر شود

انگشتانم

بی درنگ آماده ی کشیدن بودند

گاه ماشه را پیش از دریش* می کشیدم

گاه هم ماشه را پیشاپیش

از سقف سنگر تا لوله ی تفنگ

جغرافیای جامعه ی من بود

شبها

تفنگ را چون عروسی

                           تنگ

                                      در آغوش می گرفتم

و تمام شب را

              با چشمان باز

                                 خواب بازی می کردم

روزها بامرگ بزرگ می شدم

و در میان همه ی باغچه ها گلوله می کاشتم

زندگی سالها پیش

از این منطقه رفته بود

نه برگی، نه باغی، نه دلی، نه عشقی

من مانده بودم و مرگ

که سرگرم فشردن گلوی یکدیگربودیم

سنگ ها سرخ

رگ های من خالی

وجسمم

درگوشه ی دیگر سنگر

                           سرد

                                    به خواب رفته بود.

من سالهاست که چون سنگ در میانه ی سنگر

                                                  به سردی

                                                     سکوت کرده ام

من سالهای سال است که مرده ام

————–

*  دریش: ایست، توقف

.............................................................................................................................................


حبیبه کوهستانی   

            

   در جستجوی یونان درد ها

                                     اهدا به مهاجرين افغان در كشور يونان

                                      

مسافر قطار دردم

نشسته بر سکوی جبر زمان
میلرزم از نگاه سرد کوپه های گنگ
همره ام، جز آهن نیست
سنگدل تر از دخمه ی تنهای شب
بی تعبیر خواب می روم 
می برم راه به انسوی زخم هایم
می جویم مرهم آرزوی گمگشته را
درپناه آغوش بی سقف
گنبد بی پنجره ی روزگارم من
کلبه ی ویران تنم، خسته از نامردمی
ختم نا هموار راه
سیاه تر از سرنوشتم
نا رقم طی خواهم شد
سراب خیال تشنه ام می سوزد در عطش
لبانم ترک دیده، از اضطراب درونم
از ساغر فریب دستان  آدمیت
حاصلم بغضی در گلوست
مزرعه ی کذب ست اینجا
اندیشه ام بیجا وطن شد
گلستان، نیست 
نی خشک، نه
یک وادی خشکیده، نه
یک نیستانم من ...

                  (ح. کوهستانی )

***

نورالله وثوق   

برگرفته ازدفتر هفتم ، حر ف آخر .

سال انتشارهزاروسه صدونود وسه خورشیدی. چاپ تهران

اسیرِ سیل
به صحرای محبت سینه ساییم
سفیرِ صادقِ صلح و صفاییم
ولی غافل که درقاموسِ نیرنگ
اسیرِ سیلِ سرخِ بی صداییم

                          *

دوچشمِ بسته ام را وا نخواهید
مرا آیینه ی فردا نخواهید

کویر فکرِ خشکم غرقِ خویش است
ازو اندیشه ی دریا نخواهید

رکودِ رنگِ غفلت را رکوردم
شکستم را ازین بالا نخواهید

کمم پیشِ هوادارانِ فردا
ازین افزون مرا رسوانخواهید

شبِ آلودِ تعصب گشته هوشم
مرا صبحِ محبت زانخواهید

صدای وحشتِ بومِ هوایم
گلویم را چمن آرا نخواهید

                 *

درپوست نمی گنجم

  

هرجای که جز اوست نمی گنجم 

غیر ازدل آن دوست نمی گنجم 

شادم که به جز اوی نمی بینم 

آنگونه که درپوست نمی گنجم 

 

ولی پوپل       

در جستجوی هد هد

                                     

آن خوش خبرم کو؟ که یکی خوش خبر آرد
وآن کیست که یک خنـــــده به این چشم تر آرد
صـــــــــد دانۀ شادی, بـــــــــدلم پاش نمـــودم
یک دانه نـــــــــــــشد باز, که دل را ثـــمر آرد
من در عجــــــــــبم از دل پر کیــــــــنۀ دوران
صــــــــــــــــــد زخ بودم تازه و زخم دگر آرد
در شام ســـــــــــــــــــویدای دلم برگ و نوا, نی
کو نالۀ شـــــــــــــــبگیر که مرغ ســـــــحر آرد
از جلوۀ دوران مـــجو ایمــــــــــــــــــــنی ای جان
کــــــــــین برق و شرارست و ترا عمر سر آرد
ساقی بده زان باده که عــــــــــــــــــــــمرم بفزاید
وآن شور جوانــــــــــــــــــــیم به پیرانه سر آرد
دیبــــــــــــــــــــــای بجان کرده ولی در دری را
کان نافۀ مشــــــــــــــــــــکین تنش مشک تر آرد
12 می 2014

برگرفته از برگۀ جناب ولی پوپل.