اعتصاب غذایی فلسطینیان

می 2012

بی اعتنایی شرم آور به         اعتصاب غذای دوهزار زندانی فلسطینی Alain GRESH  لحظه ای تصور کنید که در کشور چین، دو هزار زندانی سیاسی به مدت چند هفته دست به اعتصاب غذا زده باشند؛ یا این که دو هزار زندانی سیاسی دیگر در روسیه اعتصاب غذا کرده باشند. تردیدی نیست که تلویزیون ها و رادیو ها با شتاب علیه نقض حقوق بشر در این کشورهای دوردست بسیج شده و عنوان نخست برنامه های خبری خود را به آن اختصاص می دهند و با نکوهش نقض حقوق ابتدائی بشر، از مقامات کشور شان خواهند خواست که نسبت به این مسئله واکنش نشان دهند یا حتی مداخله کرده و علیه پکن و مسکو مجازات هائی اعمال کنند.

نويسنده Alain GRESH  مسئول هيئت تحريريه لوموند ديپلماتيک و مؤلف کتاب اسراييل و فلسطين، انتشارات فايارد، پاريس ٢٠٠٢ اين کتاب به ترجمه آقای بهروز عارفی توسط انتشارات خاوران در پاريس به چاپ رسيده است. آخرين مقالات اين نويسنده:  پس لرزه هاي هاي سوريه در منطقه اي پر تشنج  درباره سوريه  «آنچه به چشم می آید را باز نیافرینید، نمایانش سازید»  اسرائیل کی به ایران حمله می کند ؟ دو سال پیش ....  برگردان: Behrouz AREFIبهروز عارفي

اما، واقعیت چیست؟ دو هزار زندانی واقعا اعتصاب غذا کرده اند، اما در فلسطین! این رویداد ظاهرا توجهی به خود جلب نکرده است. مدت هاست که می دانیم، فلسطینی ها، اعراب و مسلمانان انسان هایی مساوی با دیگران نیستند (۱). به گزارش لوموند (۶ مه ۲۰۱۲) «جنبش اعتصاب غذای زندانیان فلسطینی در اسرائیل، دو هزار زندانی را در بر می گیرد» (۲). «اسرائیل برای مهار جنبش اعتصاب غذای زندانیان فلسطینی با مشکلات روزافزونی مواجه است. این اعتصاب از ۱۷ آوریل برای اعتراض به مقررات حبس اداری به راه افتاد. پیرو مقررات حبس اداری، افراد بدون محاکمه و دادگاه به مدت شش ماه قابل تمدید زندانی می شوند. بنا بر گزارش انجمن الضمیر، (به معنی وجدان که انجمن فلسطینی دفاع از حقوق زندانیان است) در این اعتصاب غذا، دو هزار زندانی شرکت دارند.» دست کم «دو زندانی به نام های بلال دیاب، ۲۷ ساله اهل جنین و طاهر هلاهله ۳۳ ساله اهل الخلیل از اعضای جهاد اسلامی که از ۲۹ فوریه اعتصاب غذا کرده اند، در شرایط وخیمی به سر می برند. پس از هفتاد روز بدون غذا، آنان در مرحله ای به سر می برند که پزشکان « مرحله بحرانی» می نامند. در روز ۳ مه هر دو جوان را با صندلی چرخدار به دادگاه عالی اسرائیل بردند اما، دادگاه مزبور تصمیم آزادی احتمالی را به آینده موکول کرد». «دست کم، وضعیت جسمانی شش زندانی دیگر نیز نگران کننده اعلام شده است. این اعتصاب غذا به زندان های عمده اسرائیل نیز سرایت کرده و چندین رهبر گروه های مقاومت فلسطین از جمله احمد سعدات، رهبر «جبهه خلق برای آزادی فلسطین» به آن پیوسته اند. در حالی که تظاهرات پشتیبانی از این جنبش چند شهر فلسطین را فراگرفته، دولت بنیامین نتان یاهو، نخست وزیر اسرائیل هیچ تصمیمی در این مورد نگرفته است.» این اعتصاب، در درجه نخست، مسئله «حبس اداری» (یعنی بدون مدرک و محاکمه) را هدف قرار داده است که میراث دوران قیمومت بریتانیا است، هنگامی که بریتانیا (در سال های ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۸) با «تروریسم صهیونیستی» مبارزه می کرد. همان طوری که در کتاب «فلسطین مظهر چه چیزی است؟» (۳) یادآوری می کنم، حقوق دانان بسیاری از جمله دکتر موشه دونکل بوم ، این قانون استثنائی را مورد نکوهش قرار داده اند. نامبرده بعد ها عضو دادگاه عالی اسرائیل گردید. او اعلام کرده بود : «این آئین نامه تهدیدی دائمی علیه شهروندان است. ما، حقوقدانان به آن به دیدهء نقض آشکار اصول اساسی برابری، عدالت و انضباط نگاه می کنیم. این آئین نامه خودکامه ترین تصمیمات مقامات نظامی و اداری را به نمایش می گذارد. (...) این آئین نامه شهروندان را از حقوق شان محروم کرده و به مقامات کشور قدرت نامحدود می دهد.» اما، صهیونیست ها پس از رسیدن به قدرت، این انتقادات را فراموش کرده و از این قوانین بر ضد اعراب استفاده کردند.» دادگاه عالی اسرائیل که برخی آن را به مثابه ضامن دموکراسی در این کشور معرفی می کنند، فرجام خواهی دو زندانی بلا تکلیف را که دو ماه است اعتصاب غذا کرده اند، رد کرد. (هآرتص، ۸ مه ۲۰۱۲) (۴). دادگاه عالی اسرائیل در کمال تزویر اعلام کرد که این روش حبس اداری «در زمینه قضائی، خطا بوده» و باید «تا حد امکان کمتر» مورد استفاده قرار گیرد، اما فرجام خواهی زندانیان را رد کرد. در گذشته، اسرائیل به طور رسمی، اعمال «فشار های بدنی معتدل» به زندانیان فلسطینی را مجاز می دانست: یعنی کمی شکنجه، نه زیاد!... این دادگاه عالی «بشردوست»، تا سال ۱۹۹۹ از این تصمیم حمایت کرد (در آن هنگام، زمان اوج «مذاکرات صلح» میان اسرائیل و سازمان آزادی بخش فلسطین بود!). ریچارد فالک*، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای حقوق بشر در سرزمین های اشغالی فلسطین، با گزارش اعتصاب غذای زندانیان فلسطینی اعلام کرد «از نقض دائمی حقوق بشر در زندان های اسرائیل منزجر شده است . از سال ۱۹۶۷، تعداد ۷۵۰ هزار فلسطینی از جمله ۲۳ هزار زن و ۲۲۵ هزار کودک در زندان های اسرائیل زندانی شده اند. یعنی ۲۰ درصد کل جمعیت فلسطینی سرزمین های اشغالی » (۵). نتیجه این است: سکوت بیشتر رسانه ها؛ عدم وجود کوچکترین فشاری بر دولت اسرائیل؛ عدم مشاهده هیچ برآشفتگی اخلاقی در روشنفکران نامدار ... زمین همچنان می چرخد و برخی در شگفتند که چرا گفتمان اروپائیان در باره دموکراسی و حقوق انسانی، در جهان عرب بیشتر مایه ریشخند شده است. Palestine, ces prisonniers ignorés en grève da la faim, Alain GRESH, 8 mai 2012, Le Monde-Diplomatiquehttp://blog.mondediplo.net/2012-05-... پاورقی ها: ۱ – به مقاله «گیلعاد شالیت و ۱۰۲۷ انسان دیگر» مراجعه کنید: http://ir.mondediplo.com/article173... ۲ – Le mouvement de grève de la faim des prisonniers palestiniens en Israël s’étendrait à 2000 détenushttp://www.france-palestine.org/Le-... ۳ - عنوان اصلی کتاب آلن گرش: De quoi la Palestine est-elle le nom ?, d’Alain GRESH, Les liens qui libèrent, Paris ۴ – Court rejects petition by Palestinian hungerstrikers against detentionhttp://www.haaretz.com/news/diploma... ۵ - Israël : la dernière arme des prisonniers palestinienshttp://www.france-palestine.org/Isr... * ریچار فالک، حقوقدان و استاد حقوق دانشگاه پرینستون، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در تاریخ ۲ مه ۲۰۱۲ گزارشی تکان دهنده با عنوان The Massive Palestinian Hunger Strike: Traveling below the Western Radar منتشر کرده است. در این نوشته، او توضیح می دهد که چگونه رسانه های غرب نسبت به خبر اعتصاب گسترده زندانیان فلسطینی بی اعتنا مانده اند ، در حالی که همزمان، خبرهای مربوط به پناه بردن فعال نابینای حقوق بشر چین به سفارت آمریکا را بطور گسترده پخش کرده و خبر او را در راس اخبار خود قراردادند. فالک در ابتدای مقاله می پرسد که آیا اگر در هر نقطه ای از جهان، غیر از فلسطین بیش از هزار و سیصد نفر در اعتصاب غذا شرکت می کردند، آیا رسانه های غرب بدون تردید با نگرانی با این رویداد برخورد نمی کردند؟ ... او اضافه می کند که در گذشته مقاومت قهرآمیز فلسطینیان را «تروریستی» ارزیابی می کردند؛ اما، امروز که فلسطینیان به روش های غیر خشونت بار مبارزه می کنند، فعالیت ان ها در گوش های ناشنوا و چشمان نابینا اثری نمی بخشد. ...در پایان او می نویسد که «جهان مدت ها ست تلاش های یک جانبه فلسطینیان را برای رسیدن به صلح با اسرائیل نادیده گرفته و حتی به رغم موافقت فلسطینیان برای ایجاد دولتی مستقل و آزاد فقط بر روی ۲۲ درصد از سرزمین تاریخی فلسطین ، هیچ کمکی در راه عملی شدن آن نکرده است. وی سپس به نکوهش دولت اسرائیل و سیاست های نتانیاهو می پردازد و دو رویی رسانه های غرب را افشا می کند. مقاله بالا از گزارش ریچارد فالک الهام گرفته است. اصل مقاله فالک را به زبان انگلیسی، در سایت زیر بخوانید:http://richardfalk.wordpress.com/20..