چالش کوچی ها . . .

نصیرمهرین

         چالش کوچی ها به کجا می رسد

                    

                                        سر چشمه شاید گرفتن به بیل       

                                        چو پر شد نشاید گذشتن به پیل

طی سالهای پسین؛ نگرانی های پیشینه و درگیری های دفاعی از طرف مردم برخی مناطق (به ویژه مناطق مرکزی) کشور با "کوچی ها"، بار دگر بالا گرفته است. با این یادآوری حالی می شود که: در پیشینه ها عامل کوچی، بافتی از قبایل منطقه یی و قبایل جنوب و جنوب غرب کشور، سبب سازناهنجاری ها و آزار وآسیب رسانی ها بوده است. جنگ های چندین ساله، وقفه یی را برای حرکت آنها از سوی هند وپاکستان به افغانستان ایجاد نمود. پس از آنکه حکومت به آقای حامدکرزی سپرده شد، حرکت کوچی ها و دنبال نمودن خط حرکی پیشینه دوباره آغاز گردید.      

کوچی ها که همراه با خویش، خیمه ها، مواشی یا رمه های حیوانات، (با بیشترین گوسفند ها وگاوها و چندسگ) را انتقال می دهند، مسلم است که هنگام عبور از مناطق مسیر راه و خیمه زدن در سرزمینی، آسیب های بسیاری را بر مردم محل بار می آورند . حرکت آنها بسا موارد با تلفات جانی بسیار طرفین نیز همراه بوده است. صحنه های غمبار آن چند سال پیش در مناطق مرکزی کشور در حق مردم کم زمین وطرف هجوم کوچی ها در بهسود تجدید شد که در میزان با گذشته ها بسیار پر مخاطره بود. زیرا کوچی ها مسلح واز امکانات بیشتر تهاجمی برای گرفتن زمین های حاصلخیز بهره مند بودند؛ و تعدادی از مردم محل را به قتل رسانیدند. متأسفانه نه تنها از طرف حکومت کرزی جلو چنان حرکات گرفته نشد، بلکه تعقیب سیاست ناشفاف آن، تردیدی برجای نمی گذاشت که حلقات با نفوذ در حکومت که کرزی نیز به آنها تعلق داشت، هدفمندانه سیاست اسکان کوچی ها را در سرزمین مردم هزارۀ کشور دنبال می کنند. سیاستی که دقیقاً از زمان امیرعبدالرحمان با وضاحت دنبال شده است.

این خطر به سوی بقیه مناطق کشور، از جمله در شمالی، که پیشینه نیز دارد، حالا با تمام ابعاد پرسش برانگیز آن نیزدامن کشیده است    .    
با تحکم می توان گفت که تا حال سیاست اسکان کوچی ها در افغانستان؛ غلط وجفا آمیزبوده است. کوچی ها تنها جمعیتی از انسان ها با رمه های از حیوانات و" غژدی " های کهنه و ایجاد دلسوزی هایی نیز که دست می دهد، تعریف نمی یابند. کوچی را ویژه گی های قبیله یی، حتا اوصاف پیشا سرزمین گزینی، با ویژه گی های فرهنگی خانه بردوشانه ومتفاوت از دیگران نیز معرفی می کند. پذیرش بُعــــــــد خطر آمیز آن را سیاست عاقبت نه اندیشانه و تعصب آلودی تقویه می نماید، که حکومت محمد اشرف غنی را بیش از پیش فرا گرفته است. در راستای چنان سیاستی، باید سخن از فرستادن کوچی ها به عنوان ابزار ونیروی دردرون شمالی برای تشنج آوری وجنگ گستری، در نظر باشد. واین سیاست بسیار زیانمند است.