این عشق لعنتی

کاوه شفق  

این عشق لعنتی که به جانم شراره شد
دودش فقط به دیده ی من خوشگذاره شد
از بس به کوچه کوچه ی هر لحظه جستمت
رختِ خیالِ آمدنت پاره پاره شد
سر می نهم به شانه ی دیوارِ خسته گی
دردِ نبودنِ تو دگر بی شماره شد
نالیدن از نبودنِ تو حرفِ تازه نیست
این زخمِ کهنه در غزلم سنگِ خاره شد
از آسمانِ خاطرِ من می روی . . . برو
گیرم به خواب سر بزنی . . . خُب . . . چه چاره شد
من دست خود گرفته از این شهر می روم
شبهای انتظارِ دلم بی ستاره شد
این عشق لعنتی به کجا می کشد مرا
پیدا نشد، چه شد، که به جانم شراره شد