از دیار شعر نادیه فضل

 نادیه فضل

          

        اشکی بر ويرانه ها          

                                                                  

شهر از نغمهً مرغان بلند آوازش

بود يکباره تهی

زخمها خلوت پاکيزهً صد خاطره را

خانه و جايگه اش ساخته بود

از فضا ناله و غم می جوشيد

سبزه و باغ و چمن

خبر از آتش و خاکستر داشت

آيهً درد و غم کوه شکن

نغمهً سوگ پرستوها بود

آسمان پيرهن تار غباری بر تن

مات و مبهوت به سيلاب جنون

                                 می نگريست

سخنی بود اگر...

ياد پرپر شدن گلها بود

صحبت از مرگ پرستو ها بود

 ورسولان سياسی

سورهً مرگ سپيدار و سپيده بر لب

سخن از شايعهً مبتذل و ارزان بود

مرگ انسان

مردن شعلهً عشق

نقش و عنوان رهً آنان بود

پيرمردی

چهره اش سايه يی از محنت و غم

سوی خاکستر آن کلبهً ويران شده اش

                              می نگريست 

زرد و زار و غمگين

به تهی دستی ی يک دشت خزان

نگه اش بود به تاريکی ی شهری

همه اش گورستان

درد و غم از در و ديوار

ولهيب شب بيمار

                       به بالا می رفت 

همه جا خاکستر

همه سو تلخ و خموش

قهقهً کرگس بيداد فضا را بگرفت

دست بدنام سياهی

تير رگبار بباريد

وهزاران گل پرپر شده را

                     پرپر کرد 

خون و خاکستر و غم

زخم بيداد و ستم

قامت شهر بلاديدهً ما را بگرفت

***

سينه ام می ترکد

چو فضايی که سراپا همه از ابر سيه پوشيده

آه ! زين واژهً تلخی که مرا می سوزد

ناتوانم ، ناتوانم ، ناتوان !