خورشید گمشده . سروده یی از شبگیر پولادیان

خورشید گمشده

شبگیرپولادیان                                                      سرم در درد بی پایان خود                              پیوسته میچرخد به سان عنکبوتی                   برفرازطارمی                               از وام های تارنامرئی امیدی را          زدنیاهای رؤیاهای شیرین                                       خواب می بینم  جهانی رافروپیچان                     میان یادهای سال های دور درون برکه های آبی مهتاب می بینم :                                - 1-   " رودها آیین سان    دربسترسبزساحلهای مشجرمی خروشند                                        درمیان جلگه های معطر وصحرا مخمل سبز اشرا می گستراند                                           تا آبی دور دست کرانه ها با نخستین لبخند خورشید دامن گستر درنجوای اهورایی نیایش شبگیربنفش بربال های نسیم درودوباور کهسارمهربان کلاه سپید برفی خودرا                    به پذیره برمی دارد       وخون ازین خورشید باتپش قلبهای بیداردشتبانان خوشبخت                                       می آمیزد دربازتاب ارغوانی رنگ خرمن آتش ِ بازمانده ازشب رؤیاخیز                                       درشفق صبحگاهی می درخشد ودرخوابگاه ابریشمین مردان وزنان شادمان                                                 ازکشف بزرگ کهکشان های دور دست جاری است اسپان سرمست ازطراوت شبنم بامدادی بردرگاه هندسی کلبه های رشته ازگل رُس                                       شیهۀ بیادرباش سرمی دهند وچکاوک ها           برچکاد تارم ای تاک مستانه می سراین                    سرود ستایش خاک :  " رودها آیین گون   امید هاآیینه وار   خام می جنبد زرویش   باغ میخندد بهار   قامت سبز بلند کوهساران رادرورد   بامدادسرخ را            خورشید تابان رادرورد ! ارغوان ولاله را بادۀآماده را           باد وباران را درود! "                                                            -2- خنیاگران خورشید که درطلوع وغروب رؤیاخیزِ این فروغ آسمانی  هیئت جسمانی آنتش را نمی شناختند برسفرۀ رؤیایی ناشتای شان واز اجاق های تابناک شبانگاه شان خورشیدهای کوچک ذره های نورمجسم                     باهم تعارف می کردند واز زلال نوشابه های نورآگین شان خاک تیره گل می کرد جوانان عاشق با چهره های تافته ازتابش آفتاب بابازوان عریان                 برگسترۀ گل پوش جنگل ها                                          می رقصیدند وسرودستایش خورشید را                    مستانه می سرودند:   " ای گل آتشفشان کهکشــان، خورشیــد ای خورشید !   ای ستاره بخت سبز گل فشان، خورشیدای خورشید !   میرســـــی از خاوران هرصبح بـــــاگردونـــــۀ ازین   هدیه می آوری گل رنگین کمان خورشیدای خورشید !   گام های زرنشانت زرفشاند از فراسوها   گنج های کهکشان زرفشان، خورشید ای خورشید !   پهنۀ گیتی به زیربال هایت مزرع پدرام   پَرتــوان  پُرتوان بیکران، خورشید ای خورشید !   از فراز بام های آسمان دستان رنگین ات   میاراود نوروناز ازناودان، خورشید ای خورشید !  چابک آیینه وش آیینه های پاکی وپیمان  جلوه گاه مهرتاب روشنان، خورشید ای خورشید !  یاور ما درنبرد سهمگین نوربا ظلمت  چیره برتاریکی اهریمنان، خورشید ای خورشید ! تیره گی های روان ها را خروشان موج جان افروز جاری جاوید شط جاودان، خورشید ای خورشید ! "                                                                               -3- برج ها خوابیده درآرامش موهوم شهر دررؤیای سبزخویش خواب های روز های شاد خود                                می دید بی خبرازروزگارشوم ناگهان بادی برآمدزآنسوی خاور زیرسم یورش خیل سواران دمان                                       برباره های اژدهاپیکر شهر درؤیای خونشدغرق برج وبارها فروافتاد آفتاب مهربان گویی که گم شد                                   از کران بیکران آسمان در فراسو های خونافشان شرق پشته ها از کشته هاسرشار خانمان برباد  . . . وروان کشته گان پرسه زنان                                دردخمه های سرخگون خاک "سوگواران درمیان سوگواران " خانه بردوشان اشک تابناک : " شهرخاموش من این شهرسیاووشان است    کوچه درکوچه همه سوک وسیه پوشان است    یادگار ستم رفته زبیداد قرون   داستان سفرجگرنوشان است    آن گران کوه که سربرزده تافاجعه ها   مشت خاکستر فریاد فراموشان است دس خونین کی بود اینهمه تاراج که کرد دیک خشم سیۀ کیست که درجوشان است اشک آمویۀ من سرخ ترین دریایی است باگرانبارترین درد همآغوشان است                                                            -4- گریبان دریده شفق های خونین جگر                                       برون برکشیدند سراز برج خاکستر سرد دیماه خداوند جان وخرد را به نفرین کشیدند در آۀتش فشان های خونین آوردگاه وپیری           عقاب شکسته پری                              به سکوی سنگی نشسته نگاهای خسته به سوی افق های خاکستری دوخته وازبرگ های پراگندۀ دفتر یادها یش                                        سرورد دگرگون خواند:   " رستمی دارم که درچاه شغادِ پیرزندانی است    کاوه ام دربند ضحاک پُر ازتزویر زندانی است    می نوردد اوج های قلۀ البرز آوایم   آرشم بر بال های خونفشان تیر زندانی است    در نهانگاه خموشی دست هایم بال پروازم   چاهسلر خاک را زنجیر در زنجیر زندنی است    زیر بال کرکسان پوسیدهدشت نعش پوشیده   زیرچنگال پلنگان کوه پرنخچیر زندانی است    خاوران راگو بیاویزم تن صدپاره پرچم وار   آفتابم درکران شام بی شبگیر زندانی است.                                                                     -5- تا سرسنگین زخواب سهمگین                              برداشتم باز درآیینه باخود                    گفتگو ها داشتم  گفتگو از صبح بی خورشید در زمستانی که جز بهمن ندارد                                  هدیه کهساران افسرده ازبهار باور فردا                             گلی روید نروید                                  من نمی دانم دامن آیینۀ امید های پاک                                                    روشن نیست  از کدامین روشنایی قصه پردازم آتشی حتا            درون دُخمه های خاک                                  روشن نیست  یک کسی در غارکهف خویش روزگار دیگری راخواب می بیند یک کسی در چاه ژرف نابسامانی بازتاب چهرۀ مخدوش وناهمرنگ فردا را در زلال آبی مهتاب می بیند                                                             -6- گناه من چه خواهد بود ؟ در آنجا داوران قرن                         گِرداگرد بنشستند به دورخوان یغمایی که زرق وبرق                        می بارد زهرسویش مرا دراتهام تلخ می پیچند چوزنجیری که آویزد                       به پاهایم                       به دستانم گناه کرده وناکردۀ خود را                       نمی دانم سیاه پوشان خشمآلود می غرند: " تو ازباغ خدایان سیب دزدیدی   تو باآتش جفاکردی                       پرومتوس!   تو نور بی بدیل آسمانی را                      به چاه خاک افگندی    تو ای خاکی                چه بیباکی    چه داری نسبتی با آفتاب پاک افلاکی ؟   تو بادریا درآمیزی   که دریا همآهنگی ؟   تو با دیوان چرمین پوش ما                              این پاسبانان تبارخاک                                                  درچنگی !؟ صدایی می خراشد گوش های خسته ام                                                  هربار: " تومحکومی به تنهایی   درین زندان خوش ترکیب خوش دیوار   بمان تا جاودان                              در دخمۀ تاریک خود                                                 زندانی پندار! "                                                                -7- من اکنون درمیان دخمه یی                               ازچاه تاریکی   به همراه همه جوینده گان آفتاب پاک به همراه تمام عاشقان خاک چنان می لرزماز سرمای جانفرسا که خورشید مبارک را                               به خواب حتا نمی بینم  گناه من چه خواهد بود ؟ من از کشف بزرگ حویش                              در درمانده گی ماندم کتاب جادویی آتش را به جان خسته سرتا پای می خوانم گناه من چه خواهد بود ؟ گناه کرده وناکردۀ خود رانمی دانم ؟   " – ترا از نخست                 در بارگاه خدایان راهی نبود ای آوارۀ دیاران ناشناخته بیهوده             برسنگلاخ جستجو                              پای افزار فرسودی اینجا بیابان جمجمه های پوسیده ونعش های چروکیده است  سواران فرورفته در خاک  جز پشمینۀ برپنجه های خشکیده ندارند درغروب مغرب                       کدام خورشید گمشده ای را                                                 به پدرود نشستی به امید بامدادی که هرگز ندمید ازگیسوانت خاکستر می تراود وگام هایت در لجنزار فرومانده اند چنانکه در هرکوششی                        برای جَستن برفراز بیشتر فرو وفروتر میروی                              تا ژرفا تومحکومی به تنهایی بمان در دخمۀ تاریک خود                              تا جاودان                                       تنها "                                                            - 8- سرم در درد بی پایان خود                              پیوسته می چرخد ومن پیوسته در گرداب بی پایان خود                              می چرخم از وحشت  به دور باطلی از بازتاب خون وتاریکی  وترسانم هزاران بار                    زین اندیشه های سخت ناهموار مبادا چشم هایم خو کند                      با غارهای تارتنهایی فرومانم چونعش بویناکی                              سالها                                در دخمه های مرگ  وخفاشی براید عاقبت ازمن که درغارکبود خود نخواند                              جزکتاب خون وتاریکی  مچاله میکند            هر روز دیوی تمام پهنۀ آفاق خاور را  و می ریزد           فرازآن برج وباروی امید خاکیان را                                                  دربن چاهی در اعماق سراب خون وتاریکی  و دستی سرخ تر                    از دست های اهرمن                                         از ساتگین وحشت آشامی به کام تشنه گی های هزاران قرنه ام                                       ریزد                                           شراب خون وتاریکی  به جایی آفتابی ازطراوت                              از کران های سیاه وسرد سیه تابان          دگرگونه برآید                       آفتاب خون وتاریکی  مگر اینست، ای خورشید خفته درخفت مگراینست، ای جوینده گان پرتو هستی دلیل روشن معنای تلخ ِ آخرین                                       تعبیرخواب خون وتاریکی ؟                                                 *                                                                            هامبورگ اگست 2008