دو پارچه شعر از بانو حبیبه کوهستانی

دوپارچه شعر از بانو  ح. کوهستانی  

  عشق بامیانی  

اینجا هوا مسموم از فریب
آنجا هوا مغموم از فریب
پرنده ی خسته از سفر
در کدامین چشمه بال خواهد شست؟
نسل سوخته گانیم
خاکستر خویش خود به دریا می افگنیم ...!
ذکیه و علی دو شوریده ی عاشق!

               *

                  نگاه دریا...

بلند فریاد میزنم   
دریا را دوست دارم !
انگاه که ترانه ی چشمانت 
به گوش موج ها می رسد 
و واژه ها 
زنبق کنار آب ست
که حرف حرف ، می شکوفد 
ساحل نگاهت
به قایق بان بی باکی می ماند 
که توفانی ترین اقلیم را ، تجربه میکند
در نا فراموشی جزر و مد ها
در جنگ موج با صخره ها
جزیره را میسپارم
به آبهای تلخ یک اسطوره نا تمام
من و ماسه های بیرنگ
در بیهوده گی غروب 
همگام میشویم ...
به دریا مینگرم
باز هم بخاطر میاورم 
رنگ نگاهت را ...
که آبی ترین قصه من ست