همدلی قیوم بشیر هروی

قیوم بشیر

 

ملبورن – آسترالیا

29 می 2011

همدلی

شنیدم   قصه ای   از  کشورِ   ما

چه  آمد  ای  خدایا   بر  سر   ما

به هر سو  عده ای  فریاد  دارند

ز ظلم  و  کینه  توزی  یاد  دارند

ندارد   کس   توجه  بر غم  شان

رها  کردند  همه   در عالم  شان

ز یکسو  رشوه  خوار بیداد  دارد

به رغم  خود  جهان  را شاد دارد

خدایا ملک  ما  ویرانه  از چیست

هجوم  ارتش  بیگانه  از  چیست

گهی روس وگهی هم نوکر روس

سرانِ  انگلیس  شد   دلبر  روس

ز پنجاب و ز تهران   قصه  دارم

بسی   درد  و هزاران غصه  دارم

ز چین و امریکه  منما  فراموش

بیا  بشنو  ز قومِ  خانه   بر دوش

شنیدم      روزگاری      ماجرایی

ز یک  افتاده ای بی دست و پایی

بمن گفت قصه ی  افسرده گی  را

چنین گفت شرح  درد  زنده گی را

که ظلم  و وحشت و غوغا بپا شد

ز  دست   گُلبدین  عمرم  تباه  شد

نموده  جمله  ویران  خانه ام   را

به راکت  بازی اش او لانه ام  را

تمام   زنده گیِ   من     فنا     شد

به یک آن دست و پای من جدا شد

ولی  دردم  فزون  از همدم اوست

ز آنانی که  می گفتند  بما دوست!

زایران  زانکه کرده است میزبانی

ز    گلبدین ِ     ظالم      پاسبانی

تمام  کشورم  رنجور  از  او   شد

تمام  مردم  ما   دور  از  او   شد

دگر هر  آنچه  بوده  بر ملا  گشت

به  اعمال  گناه   او   مبتلا   گشت

ز کرزی شکوه ها دارم در این دل

چه گویم از چه  سازم  حل مشکل

به هر روز وشب او دعوت نموده

به  طالب  زاده گان عادت  نموده

نمی بیند  مگر  کور است   خدایا

که طالب هر سو منفوراست خدایا

گناه ی  کارگر ِ بیچاره  از چیست

لباس وکفش شان صد پاره ازچیست

خدایا    این    کسان    آزاده گانند

چرا  در خاک و خون  افتاده گانند

ز ظلم   طالبان  بنشسته  در خون

اسیر   ظلمت   هر   وحشیِ   دون

هزاران   تن سر از جانش جدا شد

خدایا    کو   نگهبانش   کجا   شد!

توکل     بر    خدا    اینان   روانند

ولی     تا  کی    اسیر  ِ  نا کسانند

نمی  دانم  سزای  بی  گناه  چیست

اگرمرگ است بگوازبا گناه چیست؟

چرا  ظلم   و  غم   اینان   روا  شد

چرا  افغان  زمین  چون  کربلا  شد

مگر   مایان    خدایا    دل   نداریم؟

مگر  حقی   ز   آب  و  گل  نداریم؟

خدایا  از   چه   رو   باید   بسوزیم

چرا  در  چنگ  قوم    کینه   توزیم!

چرا   اینسان  غریبیم  ،  بی نواییم

چرا  همواره  ما  بی  سر   پناه ایم

خدایا   این   دلم    را   غم   گرفته

تمام ِ    کشورم      ماتم      گرفته

خدایا  درد و غم  دیوانه ام  ساخت

عدوی  ناکسم    زولانه ام  ساخت

وطن ویران  و دل صد پاره گردید

غریب شد از   وطن  آواره  گردید

جفای نا کسان  بی خانه ام  ساخت

به زندان  بلا   زولانه ام  ساخت

به  ملک  دیگران   گشتم   روانه

خدایا    این    دلم    گیرد    بهانه

نمی دانم  چه  گویم  بر دلِ خویش

به غربت مانده ام  من با دلِ ریش

خدایا رنج  و دردم  بی شمار است

دلم از بهر صلح  هردم خمار است

نمی دانم   میسر  کی   شود    باز

که  مر غ  صلح   نماید  باز پرواز

ز  سازمان   ملل    خیری   نباشد

دل  بشکسته   را   سیری   نباشد

مگر از  بهر چه  گشتیم  فراموش

که اینسان باغم ورنجیم هم آغوش

خدایا حال  و  روز  ما  چنین  است

ز بیدادِ  زمان  چین  بر جبین است

« بشیر » با هموطن روشندلی  کن

به  دردِ  مردمان    تو  همدلی  کن