شعر ناگفته : یلدا صبور

یلدا صبور 

       شـــعــری نــاگـــفــتــه

اي دخمه ي روياي من                   
و اي حسرتِ اميد !
چندين بهار گذشت 
گل هاي آرزو نشُگفتند به باغ ما
چون باغبانِ خسته ازین دِهرو این دیار
من می روم عزیز....
من مي روم تو بهر خدا گريه ها مكن

چو شعري نا گفته ي من در سكوتِ شب
در ذهنِ دلم ، شوُرِ نوا مي شوي هنوز 

زين سان خيالِ وصل تو و حسرت قرين
هر شب به تمناي دیگر مي سوزد مرا

اي تكيه گاه ي دل
اي اشک آرزو 
من ميروم عزیز مرا بي وفا مگو
بايد قبول كرد 
چون وقت رفتن است 
برباد گشته راه امیدم به دست جور

اي ناله ي نهان شده اندر گلوي من ! 
اين ها براي توست
چند قطره اشك داغ
يك آه ي آتشين...

روزي اگر گذر بكني بر مزارِ من
دلواپسي به همر ه ی اشکم به پای تو
صد بوسه مي زند
این التجا نگاه ترا راه میکشد
یک لحظهء بمان ....

يلدا صبور
15.06.2014